Pathika-Hasan Yurtoğlu
Kitap oldukça felsefi bir sunuşla başlıyor. Öze dönük. ‘ Okumak istediğim kitap... Yazmak istediğim biri daha... Ben’ diyor yazar. Ciddi bir anlatı ve dilden günlük bir dile geçişleri sıkça içinde barındıran kitap bu manada dağınık bir anlatım biçimine sahip. Ethica (Spinoza) çevirileri yapan karakter bir anda gördüğü çok güzel bir kızdan ‘afet’ diye bahsedebiliyor. Bu karakterin iki uç noktası mıdır yoksa zihinsel kalıplarım mı bilemedim.
Kitabın Ethica kısmındaki çeviri farklılıklarıyla alakalı bölüm benim için etkileyici bir yazım biçimiydi. Aynı anlamın farklı cümlelerle etki ve kavrayış biçiminin nasıl değiştiğini görmek yazarlık dersi gibiydi.
Yazarın kendisiyle konuştuğu ama herkesin duymasını istediği konuşmaların bir anda ciddileşmesi bana geliyor ki günümüzde ciddi meseleler konuşacak insan bulunamamasından kaynaklanıyor. Çünkü ne zaman konuşmalara başkaları dâhil olsa üslup hemen hafifliyor. Bu bilinçli bir geçiş olabileceği gibi benim bakış açımdan da kaynaklanıyor olabilir.
Sonuç itibariyle kitabın değindiği pek çok husus, kendini inşa etme, diğerlerinin hikâyeleri, aşk ve acılar, yazara ait kavrayışların dışa vurumu. Mühim ve yaşamsal. En genel kapsamda kitap, kendini inşa etme sürecinde çevresindeki pek çok unsurdan da yola çıkarak, daha önceden pek de bilmediği ve düz sandığı içsel yollarını patikalara dönüştürerek kendine zorlu bir yol seçen adamın romanı.
Hasan Yurtoğlu Hocam.
