Şimdi ne iyi olurdu çardaklar, teraslar altındaki kahvelerin renk renk masalarının oraya gitmek, kaleden, mutlak bir sessizlik içersinde görünen çevreyle kucaklaşmak, sevişmek, dertleşmek renkli doğayla ve unutmak eşiği, kapıları, insan kokan kemerleri, onlara coşkuyla sarılan asma yapraklarını, seven, alçalıp küçülen latif pencereleri, çiçekleri.