"Hep kendimi dünyanın en garip insanı olarak düşünürdüm. Fakat sonra dünyada ne kadar çok insan olduğunu düşünmeye başladım. Bu kadar çok insan arasında elbet benim gibi biri olmalıydı kendini benzer yönlerden tuhaf ve kusurlu hisseden. Sonra onu hayal etmeye başladım. Bir yerlerde oturmuş onun da beni düşünüyor olduğunu hayal ettim. Yani eğer bir yerlerdeysen ve bunu okuyorsan ve bunu biliyorsan, evet, bu doğru ben buradayım ve en az senin kadar garibim."
Toprağın gücünü fark ettim örneğin.
Ve yaşam döngüsünü. Baharla birlikte bütün canlıların uyanışını, dillenişini. Evet evet dillenişi diyorum. Eğer onları gerçekten dinlersek duyabiliriz seslerini, coşkularına şahit oluruz. Bir gün sonra aynı yerden geçerken çubukların üzerine uzanmış asmanın filizi selamlayabilir bizi."Bak" der."Dünden bugüne iki santim boyattım fark ettin mi?" Fark ediyordum. Santim santim, yeşil yeşil, çiçek çiçek uyanırken yaydıkları kokuları hissedebiliyor, söyledikleri şarkıları da duyabiliyordum. Onların gözle görülür ,elle tutulur gelişimlerini İlk defa bu kadar yakından izliyordum. Bu bana yaşama sevinci veriyor, içimi çiçeklendiriyordu.