Öykü okumayı severim özellikle yazarı ilk defa oluyorsam. Tarzını alışmış olur ve her bir farklı öyküde daha iyi tanırım.
Bu kitapta da aynı durum söz konusu. Yani kitap 8 öyküden oluşuyor ve Alman yazarı ilk defa okuyorum. Ama bu defa umduğumu bulamadım. Bundan sonrasında SPOİLER uyarısı verebilirim. Şöyle ki; her bir hikayenin tarzı ve sonu aynıydı. Vahşet, haksızlık, adalet yerine şahısların uyguladığı zorbalıklar ve son olarak ölüm...
Tek başına hepsi de derin anlamlar içeren öykülerin kendi içinde, kullanılan kelimelerin bütünlüğü açısından ve akıcılığı çok güzel, tamam ama art arda bunları okumak daralttı. Aslında ara ara ve tek tek öyküleri okumak değerlendirmem açısından daha verimli olabilirdi. Eh artık olan oldu öyle bir düşünce ile başlamamış olunca bırakamadım.
Bir de sanırım Alman edebiyatından fazla okumadığım için isimleri okurken zorlandım. Neredeyse Rus edebiyatı ile yarışacak kadar isim, mekan ve özel gün isimleri var ve aynı cümlede sıralanmış şeklide de karşıma çıkınca, ister istemez göz atıp, bazı isimleri hızlı geçtiğim oldu. Bu da aldığım tadı azalttı.
Bunun dışında yazar her biri kendi içinde hüzünlü, derin anlamlar taşıyan, insan vahşetinin ne denli boyutlara ulaşabileceğini, bazı insanların da kendilerini başkası için nasıl feda edebilecek yürekler taşıdığını gözler önüne seren örnek bir eser oluşturmuş.
Naçizane tavsiyem öyküleri ara vererek okumanız yönünde. Bu kitap için pek uygun düşmez belki ama şimdiden keyifli okumalar.
Stefan Zweig 'in 
Kendileriyle Savaşanlar kitabında yer aldığı bölümü okudum. Fazla etkileyiciydi; yaşadığı hayat, içinde olduğu kasvetli ruh..
Hayatı boyunca
