Bir ilişkinin temelinden sonucuna kadar her şeyi ele almış yazar aslında. Benim tarzıma oldukça uzak olduğu için epey zorlandım okurken.
Sahra ve selim arasındaki ilişki tercih etmeyeceğim kadar mıç mıç ilerliyor ve sonrasında Selim'in depresyonu ile bu ilişki çok ciddi bir şekilde sarsılıyor. Aklıma gelen tek şey şu oldu benim; bunca yıllık bir ilişki için insan hiç mi mücadele etmez yahu? O kadar seviyorsan onu toparlamak için niye uğraşmadın hiç. Okuyanların çoğu Selim'e kızmış ama alakası yok. Babasını kaybetmesi onu ciddi yaraladı ve öfkesini nereye yansıtacağını bilemedi Sahra ise adamın psikolojik durumunu anlamak yerinde "sen napıyosun yaa kendine gel" triplerinden başka bir şey yapmadı. Hiçbir çaba sarfetmedi. Bunun üstüne yıllar sonra kavuşmaları da aşırı sinir bozucuydu niye küstünüz niye barıştınız kardeşim??? Sahra çok dert çekmiş gibi herkesin ona üzülmesi de bir garip geldi bana asıl acıyı selim çekmiş ama siz bilirsiniz yani... Anne sağ baba sağ mesleğini yapıyorsun en yakın arkadaşın yanında yapman gereken bir tek şey vardı o da nişanlına destek olmak...
Gereksiz sinirlendim
