"Bu güzelliklerden bu kadar istediğinde şaşırmadım değil. Pahalı bir çiçek değildir ve genelde kimseye de alınmaz. Sakıncası yoksa seçiminin nedenini sorabilir miyim, oğlum?"
"Unutmabeni çiçeği," diye mırıldandı Ölüm uyuşuk sesle. Yaşlı adam çiçeklerin önünde duraksayıp Ölüm'e döndü.
Ölüm eğilip nazikçe parmağını mavi, küçük yaprakların üstünde gezdirdi.
"Beni unutmamasını istediğim biri vardı," dedi yavaşça. "Ama beni unuttu. Şimdi beni hatırlamasını istiyorum."
Derin nefes aldı. "Bu çiçekleri çok severdi."
"Âşık olduğun biri mi?"
Ölüm'ün gözlerinde mavi yaprakların görüntüsü vardı.
"Sevgilim," dedi duygusuz bir sesle. "Artık aşktan farklı ve ondan daha öte bir şey. Bizi unuttu."
Bir an sonra dudaklarında hüzünlü bir tebessüm belirdi. Çiçeğin yapraklarını bırakıp doğruldu. Gözlerini adama çevirdi.
"Böyle işte, amca. Belki çiçekleri görünce beni hatırlar."