İvan Repila Gönderileri
İvan Repila kitaplarını, İvan Repila sözleri ve alıntılarını, İvan Repila yazarlarını, İvan Repila yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
O güne geri döner ama artık aynı kişi değillerdir. Kuyu da aynı değildir, onları dünyadan ayıran mesafe bile aynı değildir.
Bazen. Söyleyecek şeylerim olduğunda bunları söyleyecek zamanım olmadığını düşünmek korkutuyor beni.
Bu kuyu bir rahim, sen ve ben doğmak üzereyiz, çığlıklarımız dünyanın doğumunun acıları
Açlıktan ve güneşten çok onu yalnızlık yaşlandırır.
öfke olmadan yaşam almak için gereken cesareti bulamayız içimizde. Başka dürtülere tabi olan, akıl sır ermez şiddet türlerine maruz kalarak büyümüş sana bilmediğin mağaralardan bakan insanlar vardır. Onlar için yaşam kuyudur. Onları öldüremezsin, onlarla yüzleşirsen senin canına okuyacaklardır.
kocaman bir boşluğun dokunduğun her şeyi nasıl kirlettiğine bak.
Her şeyi anımsayan birinin itkatiyle yaşamının geri kalanında yanında hep kalem, kağıt, mürekkep, kuş tüyü, eski kitaplar taşımaya karar verir, aydınlanma anının mucizelerinin ispatı olacak, uyurgezer gibi telaffuz edilmeyeni tercüme edecektir bunlar hep.
Öfkeden, şaşkınlıktan, korkudan, yeni bir yalnızlık içini kaplar, birkaç saniye korkunç düşünceler kafasına dolar: belki bir daha asla doğru düzgün konuşamayacak, yazamayacak veya iz bırakamayacaktır.
Sayfa 49Kitabı okudu
Sonunda ne bulacağını sanıyorsun? Belki bir ceza vardır veya bir ödül. Belki acı vardır, acıdan başka da bir şey yoktur, gözlerimi kör eden dağlayıcı, beyaz bir acı. Fark etmez. Yaşam harika ama yaşamak dayanılmaz. Varoluşu kısmak isterdim. Yüzyıl boyunca tek, taklidi imkansız, uzun bir söz telaffuz etmek isterdim ve bu sözün gerçek vasiyetim olmasını.
Bilmiyorum ki bir nesle ait miyim; sevdiklerimin hiçbiri benim yaşımda değil. Hepsi beni hatırlayacak , yeryüzünde tek bir insan kalmayana kadar.
... Yetişkinlerin çocuklardan önce kuruduğunu ve çocukların ölümün yaklaştığını gördüğünde çığlığı basmadığını, ölümü sabırla kabul ettiğini, onu anladığını fark ettim. Halkların ve ırkların üzerine basa basa yoluma devam ettim. Bir dilin tamamen yok olduğunu fark ettim, onu konuşan son adamın üzerine heyecanla basmıştım, öyle bir heyecan ki düşecektim neredeyse.
Sayfa 45Kitabı okudu
-Bilmen gereken bir şey var kardeşim. Toynaklarından ayakkabı yapayım, böylece ayağımı attığım yerde bir daha asla çim bitmesin diye Atilla’nın atını çalan çocuğum ben. Kötü adamlar tıpkı Allah’ın musibetinden korkar gibi benden korkar çünkü dünyayı bir uçtan diğer uca gezerken onların topraklarını ve tohumlarını kuruttum ben.
-Tek başına mı yaptın bunu?
-Hunlarla.
-Hunlar kim?
-Atilla’nın askerleri. Öldüğünde, içlerinden pek çoğu etinden parçalar kopardı. Benim de etim eksik, görünmüyor ama. Benim etim içimden eksik.
Sayfa 43Kitabı okudu
Kadim bir ses gelir yüzlerce yıl öncesinden ve onları sarsar: Uyu yavrum, uyu. Yaşam güzel derler. Ne derlerse desinler, kimse bilmez bizleri neyin beklediğini. Uyu yavrum, uyu. Senin günün de gelecek, hep hak ettiğin gibi tatlı bir uykuya dalacaksın. Uyu, yavrum uyu. Soğuk gece gelecek, son gece olacak ikimiz için de sonsuza kadar, der büyük, düşünmeden, ne dediğinin farkında bile olmadan.
Hücrelerinin anahtarını yapabildiğimizi düşünün. Yıllar, yıllar boyunca bekleyip de sonrasında, dünya nihayet insanları bir kafesin parmaklıklarının ardından gizlemeye hepten alıştığında, gelenek ve kayıtsızlığın dayatması altında, bütün kayıp ruhlar, zorlananlar, mahkum edilenler topluca depoya dönmüş bir sosyal sistemin ürünü, evcil hayvanlar, mobilya ve kadim mumyalarlardan ibaret bir ırk haline geldiğinde, ancak o zaman onları özgür bıraktığımızı bir düşünün sonra bırakalım ateş olsunlar, bütün kışların eli avuca sığmaz yazı olsunlar. Dünya bizim olurdu kardeşim, diye lafını bitirdi.