Gerçek şu ki, her yalan daima diğerinin yolunu döşemiştir ve saat saat, günbegün ve her geçen yıl birlikte, kendimi yakayı kurtarmamın imkânsız olduğu bir kandırmaca labirentinde buluverdim.
İnsanın akıl sınırlarını aşan büyük bir günahkardım itiraf ediyorum.Ama hala affedilme umutlarım vardı ,çünkü asla ilkesel olarak değil daima kazaen günah işliyordum.
Ve sonrasında tüm bu günahlardan ötürü tek tek pişmanlık duymak mümkün olmadığından topluca nedamet getirmeye çalıştım ama gayretlerim muhakkak başarıyla sonuçlanmıyordu;bağışlanma lütfundan mahrum bırakıldığım için kendimi katiyen başarısızlıktan sorumlu görmüyordum.