Jan Devrim

Beyzadem, bilmek lazım ki insan, marifetli olmadığı bir şey de ne kadar acemi ise, o kadar hata ediyor, cahillik para ile silinmiyor, onur ve şeref para ile alınmıyor.

Yüreğimize reklam panoları asacaklar, çok korkuyorum. Beni anla ve unut, seni sevmekten vazgeçiyorum.
Lütfen ağlama...

⏰Mutluydum. Ustalaşıyordum,okulum bitmek üzereydi. Babam, yavaş yavaş emeklilik planını yapmaya başlamıştı. Ben geçecektim dükkanın başına, benim için gelecekti artık ağır misafirler. En güzel saatleri alacak, şehre getirecektim. Eve ekmek getiren ben olacaktım...

Ağlayamadım. Kendimi tuttum, içimdeki usluluk beni aldı götürdü. Elimde ayakkabılarım batmış güneşin mirası alacakaranlığı izledim birkaç saniye... Güneşte her gün, hiç aksatmadan, hiç itiraz etmeden batıyordu. Sonra doğmak üzere...

Duvarlarda acımasız bir yazı: "Binalardan mutfak dolapları ve pencereler sökülür Peki ya hatıralarımız? Onları daha fazla acı
vermesin diye kim sökecek?

17 Ağustos 1999 ve 12 Kasım 1999'da Düzce iki ayrı depremle sallandı, şahidim. Rabbimin kudreti sonsuzdur, şahidim. O mutlak hakimdir ve bu dünya geçicidir şahidim.
Elveda Düzce.