Jean Louis Fournier, Dul kitabında 40 yıl boyunca evli kaldığı eşinin ölümünün ardından hissettiklerini anlatıyor.
Ölümün ardından yas tutmuyor, hayatına devam ediyor. Fakat, her an onu özleyerek ve anarak; ektiği çiçeklerle, kurduğu sofralarla, kutlamalarıyla, yolculuklarıyla, aralarındaki küçük sürtüşmelerle, şapkasına, çantasına bakarak, sıklıkla da neden erkenden bırakıp gittin beni diye sitem ederek.
Bana da, sevdiklerimiz hayatımızdan çıktıktan sonra onları en çok, hayatın o küçük sıradan anlarında özlediğimizi hatırlatarak.
O anlatırken, geçen o 40 koca yılı yeniden yorumluyor ve sizin de kendinize soru sormanızı sağlıyor.
Evli değilseniz, "evlilik benim için ne ifade ediyor?" evliyseniz "ben bu evlilikte mutlu muyum?" diye sorabilirsiniz kitabı okurken kendinize. Bunlar çok kritik sorular, hele evliyseniz bu sorunun cevabından kaçmamanız gerekiyor. Kendinizi geçiştirmeden "evet ben mutluyum" diyebiliyorsanız şanslısınız! Zoru başardınız :)
Jean Louis Fournier ve Sylvie da zoru başaranlardan, mutlu bir hayat yaşamışlar birlikte. Hikayelerini dinleme fırsatı bulduğum için ben de şanslı sayıyorum kendimi.
Jean Louis Fournier ile tanışma kitabımdı, çok memnun oldum. Yazarın, acısını yaşayış ve anlatış biçimini çok içten buldum. Diğer kitaplarını da mutlaka okumaya devam edeceğim.
