Joe Hart “Son Kız / Egemenlik Üçlemesi 1. Kitap”.. Yine bir post-apokaliptik seri, genelde aynı türün üst üste gelmemesine üzen gösteririm ama, hesaplayamamışım. Sebebi belirsiz bir nedenden (şaşırtıcı değil) kız bebek doğumları hızla azalır, istatikler yüz milyonda birin altına düşer. Küresel kaos, yarın korkusu, yine bilinmeyen bir zaman çizgisi. Distopik ve apokaliptik eserlerdeki o insanlık tarihinin geçmiş travmalarından (doğal afet, savaşlar, salgın hastalık vs) yararlanma zaten var, türü fantastik alt başlıklara ayırırken, farklı kılan en mühim özelliklerinden biri bu “mümkün” sonucunu verebilmesi. Hayatta kalmaya çalışan, felaketzedeler için ilerleme kısmı da ikiye ayrılıyor, işte o noktada her şey “ütopik” de olabilir “distopik” de. Sınırlı imkanlarda, toplumsal ideolojilere sadık mı kalınacak, anarşizm mi başgösterecek? Nadiren doğan kız bebekler ailelerinden zorla alınıp, insanlığın devamı kılıfıyla bilimsel bir merkezde alıkonur. Ki kitabın ilk yarısı bu cendere içinde geçer. Nerede bunun din alt metni diyecektim, elbette özenle nakşedilmiş, “rahip” motifiyle. Farklı değil ama küçük bir ayrıntı, seküler olma hali çok bariz. Kendi türü içinde denklemi tamamlamış. Ha sorarsanız bu defa konu özgün mü diye? Bakınız (kitap adı) “Hiç bir erkeğin olmadığı yer” Anlatabildim sanırım. Ufak tefek kusurlarına rağmen, başarılı buldum, devamını da okumak isterim.
Kadın yok,
Bebek yok,
Umut yok!
