Bazen aklım almıyor; onu yalnızca ben, hem de öylesine içten, öylesine dolu dolu severken, ondan başka hiçbir şey görmez, bilmezken, ondan başka hiçbir varlığım yokken, nasıl olur da onu bir başkası da sever, sevebilir?
Sahip olduğum o kadar çok şey var, ama onsuz her şey bir hiçe dönüşüyor diyor Werther ve kendince hiçliği biricik Lotte’sinden uzak olmakla bağdaşlaştırıyor. Öyle ki onu değil bir gün görmemek bir saniye görmemek bile çılgına çeviriyor.
Kitap tamamen Werther’in intihar etmiş yakın arkadaşı Wilhel’e yazılan kesit kesit mektuplardan oluşuyor ve bu mektupları bir bütün olarak Werther’in sesiyle okuyan bizler, acı dolu bu aşka yer yer üzgün yer yer korku ile tanık oluyoruz.
Kitabı sevdiğinden ayrılan ve karşılıksız sevgiye kapılmış insanlara önermeyeceğim gibi çok duygusal insanlarında birçok sayfasında duygularının alt üst olacağını bilerek bu kitaba başlamasını isterim. Şayet kitap zamanında birçok intihara sebep açtığı gibi günümüzde de bu etkisini sürdürdüğüne ve bazı sayfalarda ölümün bir kurtuluş olduğuna inancımızı arttırıcı etkiye sahip olduğuna inanıyorum.
“Ey göklerdeki Babam, gelsem beni kovar mısın?”
Son olarak Canım Werther, bir sevda nasıl olurda öldürürmüş böylesine güzel bir gençliği nasıl soldururmuş tüm hayatı seninle tecrübe ettim. Acılarına ortak olmak istediğim nadir karakterlerden biri oldun, hoş geldin...
