Heidegger'e göre dil özsel meskendir mamafih tek başına düşünme, hissetme ve istemenin ifadesi değildir. Dil insan özünün varlığı ve onun seslenişini karşılamaya ve bu karşılayışta varlıkla bir olmaya yeltenebileceği yegane düzlemdir. İnsan varlığı ne denli iyi karşılar ve onun sesine ne denli iyi kulak verirse, o denli iyi düşünür, varlığın yazgısını anlar. Peki bu karşılamanın ve düşünmenin önündeki engeller nelerdir? Bu engellerin düşünceyi ve varolanı örtmesi, kapalılaştırması ve varolandan koparmasının, yeniden başka biçimde sormak gerekirse varlığın çağımızdaki sessizliğinin düşünceye ait kökensel özü nerede yatmaktadır? Heidegger’in terimleriyle unutulmayla tuzağa düşüren ve düşünceyi örten, hakikat ile hakikat olmayanı (ama yine de hakikatle bağlı olanı ve hakikati ortaya çıkaran etmeni) ayıran usta, sanatçı, düşünür kimdi acaba? Bu sorulara cevabı bulacağımız güzide bir eser. Okunması elzemdir.
