Öğretmenler ve psikologlara seslenmek istiyorum: İhmal edilmiş bir çocuk gördüğünüzde bakışınızı hemen anneye çevirmeyin. Önce aklınıza babayı getirin. Çocuk bu hale geldiyse suçlu olarak anneyi değil babayı görün. Bu çocuk annesi bir şeyleri yapmadığı için değil, babası aile sistemini sağlıklı yürütemediği için bu haldedir. Karşınıza anneyi alıp konuşmak yerine babayı alıp konuşun lütfen. Çocukta bir şeyler ters gittiğinde bilin ki, o evde desteğe ve anlaşılmaya ihtiyaç duyan bir anne var.
...İlerleyen yıllarda anladım ki, benim annelere kızmaya hakkım yok. Çünkü o kadar beklenti, duygu arasında annelik yapıyorlar ki, zaten ellerinden gelenin en iyisini yapıyorlar.
Neşeli olmak,o günkü ruh halinizle ve genel kişilik yapımızla;sevinç hoşumuza giden bir şeyin gerçekleşmesi ile alakalı iken;mutluluk daha çok hayat felsefemizle, hayata bakışımızla alakalıdır.
Doğa ile eski arkadaşlarımızla, çevremizle kısacası yaşamsal ve gönül bağımız olan her bir varlık ile ilişkimizi devam ettirdiğimiz sürece mutlu olabiliriz.