İnsan çoğu şeyin değerini sessizliğiyle baş başa kalıp, adeta o yalnızlığın bir mahkumu olduğunda algılayabiliyormuş meğer. Neyin iyi neyin kötü olduğunu fark ettiğin o dakikalarda ise zaten çok geç kalınmış oluyordu ama bu sanırım hayatın düzeniydi.