Merve Sevde Selvi

Merve Sevde SelviDüğümlere Bitişik yazarı
Yazar
9.3/10
14 Kişi
39
Okunma
17
Beğeni
1.937
Görüntülenme
Ağlayası olanlar için düşmek bahanedir. Yüzümü yerden kaldırmadan iç çekerek ağladım. Geride kalan her şey gibi, her şeyini geride bırakan herkes gibi ağladım.
Reklam
Ve insan denen tuhaf varlık… kendini ne kadar iyi zanneylerse eylesin, muhakkak, zalim olduğu zamanlar vardır.
Geleceğinden şüphe duymadığı şeyi bile beklerken yoruluyor insan.
*Geleceğinden şüphe duymadığı şeyi bile beklerken yoruluyor insan. Bir de var gel sen düşün, ya şüpheye düşerse...
Gece nedir bilirim. Kömür nedir bilirim. Zifir nedir bilirim. Kara nedir bilirim. Gözlerindeki ne, bilemedim.
Reklam
Ne aradığımı bilmediğimden ne bulduğumu da bilemedim. Öfkelendim. Yakmak, ateşe vermek, kül etmek istedim.
Ummaktan doğan duyguyla, dünya ağrımız esenlik buluyor. Ne iyi etmişiz ‘her vaziyette umut etmeyi’ birbirimize öğreterek.
Mukabele etmesem de mektubunu defaatle okudum. ‘Hasretlik var,’ yazmışsın, yüreciğime dokundu.
Özümle tanıştım. Meğer ben en çok kendime bigâne, en çok kendime merhametsizmişim..
Reklam
İyileştiremediği ağrıyla yaşamayı öğreniyor insan.
“Kolay mı unutursun…?” “Evet, her şeyi hatırlayarak yaşayamayacağımı öğrendiğimden beri…”
Hey şeyi bırakıp kendimin peşine düştüm.
***Kendimi bilmek kendimi bulmak istiyorum Mürüvvet Hanım teyze! Bu; su, ekmek, uyku ihtiyacı gibi birden hasıl oldu; noksanlığı, içimde başka hiçbir şey de doldurulamayacak bir gedik gibi günden güne büyüdü. Her şeyi bırakıp kendimin peşine düştüm.
Yitirdiğim bir şeyi bulmanın sevincini yaşıyor gibiydim. Yitirdiğim bir şey bulmuş muydum hiç?
***Hayat karşısındaki daimi mağlubiyetini bir insanla galibiyete dönüştürebilirdi; tüm ziyanlarını benle telafi edebilirdi.
Resim