Sən ey parlaq, hərarətli, cansızlara can verən, sönməz Günəş! Uzaqlardan bizim yanımıza, dünyanın o başından fantastik sürətlə şığıyıb həbsxana kamerasının paslı barmaqlığından keçərək, buraya, yəni doğrudanmı yalnız beşcə dəqiqəliyə mənim yastığımda qısılıb yatmaq, mənim soyuq vücudumu qızdırmaq, üzümə yüngülcə toxunmaq, sonra da qəlbimi özüylə götürüb aparmaq, düşkün və halsız vücudumu taxtın üstündə qoyub getmək üçün gəlmişdi? Ya, bəlkə, buzlu uçuruma yuvarlanan ovçu Dalinin (qədim gürcü əsatirində ov ilahəsi) qızıl tellərindən yapışdığı kimi, mənim ağlım da özü onlardan yapışıb?
Bütün dünyanın, bütün kainatımızın ta qədimdən bəri sənin qızıl tellərindən tutaraq fırlandığı halda bir yazıq bəndəni saxlamaq səninçün nə çətin şeydir ki?
Qal, mənimlə ol, Günəş! Ya da bundan sonra yerli-dibli görünmə gözümə, Çünki mənimçün şəfəqlərinin mənə hərarət, ümid və sevinc bəxş etmədən barmaqlarımın arasından sürüşüb çıxdığını süzülüb səpələndiyini görməkdan də dəhşətli əzab yoxdur!..
Mənə rəhm et, Günəş! Mənim giley-güzarımı bağışla! Sən mənim yeganə təsəllimsən, mən hər səhər sənin gəlişini gözləyirəm ki, ardınca gedim. Çünki məni buradan keşikçinin, nəzarətçinin, rəisin və hətta kamera qonşularının gözündən xəlvət çıxartmağa təkcə sən qadirsən!..
Çıxart məni buradan, Günəş!