Kör bir insanın bütün renklerinin karanlığa esir düştüğü anda değil de,o renkleri kaybettikten sonra sokağa attığı ilk adımın tok sesinde gizliydi…Bu yüzden ruhu sakat bırakan anlar değil de,o sakat ruhla yola devam etmenin sancısı çökerdi hep zamana..belki de bu yüzden hayatın acımasız izlerinin kazındığı gözlerime rağmen insanları kendimden uzak tuttuğum buzdan duvarlarım vardı..
Sayfa 25