Baudelaire'in bu şiirleri, kötülük kavramında yadsıma ve uyarlamalarla mümkün olan bir kayma için model oluşturur. Paris'e bakış gerçek ve metafizik korku mekanlarına yönelmiştir: Hastane, genelev, hapishane, araf ve cehennem, dünyadaki "bayağılığın" doğrudan veya maneviyat aracılığıyla belgelendiği sahnelerdir.