Her ne kadar Osmanlı Devleti'nde Hristiyan ülkelerin elçileri bulunsa da Türkler onları dost olarak görmüyorlar. Türkler, bazen onlarla barış hâlinde olsalar da, uygun bir zaman ve fırsat ellerine geçtiğinde Hristiyanlarla barışı bozuyorlar. Onların yasalarında şöyle bir madde vardır: dinleri için faydalı ve uygun şeyler yapılmalıydı. Onlar, Hristiyanların onlara dost olacağını düşünmüyorlar ve onları da kendi dinlerinin düşmanı olarak görüyorlar.