Yine buyurdular ki: Hazret-i Emîr-ül mü’minîn Ebû Bekr-i sıddîk “radıyallahü anh”, yüksek sesle [ve acele] konuşmamak için, mübârek ağzında çakıl taşları tutardı. Âlemin gönüllerinin kıblesi hâce Muhammed Zübeyr “kaddesenallahü bi sırrihilakdes” de az konuşmak için ağızlarında şeker gibi bir şey tutarlardı. Çünki, insana âfetler en çok dilinden gelir. Belâlardan en çok susmakla sakınılır.