Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Hakkında
Okurlar
36 okur okudu.
9 okur okuyor.
77 okur okuyacak.
4 okur yarım bıraktı.
Sözler ve Alıntılar
17. ve 18. yy
Almanya ve Danimarka’da yoksul vatandaşlar darağaçlarının kenarında bekleyip, insan kanı içmek için güçleri yettiğince para ödüyorlardı.
Sayfa 21 - Ketebe Yayınları
Aşırı cinsel faaliyet nedeniyle, fahişelerin iç sıvılarında koku oluştuğu bilinmektedir. Bu yüzden bir kimse onları dayanılmaz kötü kokularından tanıyabilir. Bu inanç hâlâ fahişelere verilen Fransızca isimde gizlidir: “çürümüş” anlamına gelen Latince “putris”ten türetilen “putain” sözcüğü. 1684 yılında yazan bir Praglı keşiş, zina yapan kadınları ele veren kokuyu tanıyabildiğini (kuşkusuz yalnızca erdemli kişilerde olan bir özellik) ileri sürüyordu. 1599 yılında şair Sör John Davies “en iyi kokanlar, kötü kokacak bir şey yapmayanlardır? diyordu.
Sayfa 280 - Ketebe YayınlarıKitabı okudu
Erken modern dönem Avrupa'sında iki yüzyılı aşkın bir süre, zengin ve fakir, eğitimli ve cahil herkes az ya da çok rutin bir şekilde yamyamlığa katılmıştı. Mısır mumyalarından ve Kuzey Afrika çölünde kum fırtınasında ölenlerin kurumuş cesetlerinden ilaçlar yapılıyordu. Bu dönemin sonraki yıllarında asılarak idam edilen suçluların cesetleri yeni ve daha az egzotik bir insan eti kaynağı oluşturdu. İnsanın kanı da içiliyordu. Kan bazen kafa kesilerek yapılan idamlardan hemen sonra taze ve sıcak olarak; bazen canlı bir gönüllüden doğrudan alınarak; bazen kimyasal işlemle kurutulmuş, toza dönüştürülmüş veya damıtılmış olarak temin ediliyordu. İnsan yağı diğer tüm parçalardan daha dayanıklıydı. Genellikle krem veya merhem şeklinde harici olarak kullanılıyordu. Kafatası kemiklerinin belli kısımları toz veya sıvı olarak damıtılmış halde yutuluyordu. Londra'daki eczanelerde insan kafataslarının bütün olarak satılık olduğunu görmek mümkündü. Bazılarının üzerinde yosun büyüyordu ve bu yosunlar öğütülerek burun kanamaları ve diğer kanamalı hastalıklarda kullanılıyordu. Hem kafatası kemiği hem de kafatası yosununun otoritelerin çoğunun kabul ettiği üzere tercihen asılma veya boğulma yoluyla şiddet içeren bir ölümle karşılaşmış kişiden alınması gerekiyordu. Bunlar insan bedeninden üretilen en yaygın ilaçlardı. Ama daha sonra göreceğimiz üzere, bazı hekimler ve hastalar için, kafa ile ayak arasında şu veya bu şekilde kullanılamayacak hiçbir şey yoktu: saçlar, beyin, kalp, deri, akciğer, idrar, âdet kanı, plasenta, kulak kiri, salya ve dışkı. Tıbbi yamyamlık bir ölçüde Ortaçağda da uygulanıyordu.
Sayfa 18 - Ketebe YayınlarıKitabı okudu
Onaltıncı yüzyılın ortalarında berber-cerrah Leonardo Fioravanti (1517-1588) “insan kanının beşinci özü” için daha büyük iddialarda bulunuyordu: ” inceltilmiş ve işlemden geçirilmiş olması halinde, ölüleri diriltecek kadar faydalı olabilir; ölmek üzere olan kişilere içecek olarak verilebilir.”
Sayfa 45 - Ketebe Yayınları
Erkek giyotin kurbanlarının derisinin “güderiden daha dayanıklı olduğu, bu arada kadınların derisının özellikle “yumuşak ve esnek” olduğu, eski Orleans dukü için dizlik ve Barère ve Vadier valileri için çizme yapmak için kullanıldığını işitiyoruz. Eğer Meudonda yeni cumhuriyet tarafından 45.000 Frank ödenekle insan derisi için özel bir tabakhane kurulmuşsa, 1790'ların kan içmesinden daha sistematik bir şeye bakıyoruz demektir. Meudon tabakhanesinin varlığı kesin değilse de, insan derisi konusunda günümüze ulaşan kitaplardan birçoğunun Fransızca olması -gerçekten de birisi 1793 tarıhli yeni anayasa nüshasıdır-önemlidir.
Sayfa 398 - Ketebe YayınlarıKitabı okudu
İletiler
Henüz kayıt yok
