Temuçin (Cengiz Han) çok acılar görmüştü. Otuz seneden fazla kederler, kaygılar içinde çırpınmış, gülmemiş, bahtiyarlık yüzü görmemişti. Düşmanları ne kadar çok ise arkadaşları da o kadar azdı. Fakat o tehlikelerden, belalardan yılacak, korkacak bir adam değildi. Uğraştı, sarsılmadı. Büyük zorluklar önünde titremedi. Çöllerin içinde yardımcısız kaldığı, her taraftan üzerine düşmanlar hücum ettiği zamanda o yine ümitli idi.