Gökte herkesin bir yıldızı olduğu doğruysa, benimki çok uzakta, karanlık ve epey önemsiz bir şey olmalıdır. Belki de benim hiç yıldızım yok!
Yaralar vardır hayatımızda, yalnız kaldığımızda zihnimizi yavaş yavaş, içten içe bir kanser gibi kemiren yaralar. Bu hastalığın sebep olduğu büyük üzüntüye anlam yüklemek de pek mümkün olmaz. İnsanlar bu akıl almaz dertleri imkansızlar sınıfına dahil etmeye meyillidir her zaman.Sayfa 5
Yoksulluk, miskinlik dolu bu aşağılık dünyada ilk kez bir güneş ışını, hayatımı aydınlattı sanmıştım.Sayfa 16
Bana benzeyen, görünüşteki bendeki ihtiyaçlara, tutkulara, arzulara sahip bu insanlar niçin kırarlar beni? Ancak benimle eğlenmek, bana çatmak için yaratılmış bir avuç gölgeden başka bir şey mi bunlar? Ne hissetsem, ne görsem, neye değer versem hepsi, baştan sona bir vehim değil mi, gerçekten hayli farklı bir kuruntu değil mi?Sayfa 16
-Lakin tek korkum yarın ölebilirim: kendimi tanıyamadan.-Sayfa 15