Adı üstünde, normal insanlar Connell ve Marianne. Ne istediklerini bilmiyorlar, ne hissettiklerinden emin değiller, aynı normal insanlar gibi, sen ve ben gibi. Kitabın ilk yarısında Connell ve Marianne’e sürekli tokat atasım gelse de yıllar boyu büyümeleri, değişmeleri ve değişememelerini izlemek keyifli ve acı vericiydi. Bu kitap bir film tadında bence, öyle yazılmış gibi duruyor en azından. İlk 100 sayfasını ne kadar sevmediysem geri kalanı o kadar beğendim ve kitapta anlatılan bazı şeyleri kendimle özdeşleştirebildim. Yazarın garip bir tarzı var, insanı okumaktan soğutuyor ama aynı zamanda sizi kitabın içine çekebiliyor da. Diğer kitaplarını çok merak ediyorum, kesinlikle alacağım. İyi okumalar.