Bir kitap düşünün ki; bütün hayatı içinde barındıran, her çevirdiğiniz sayfada nefes alan, her satırda hayatın gerçeklerini size gösteren, her cümlede sizinle sohbet eden bir kitap.
İşte o düşündüğünüz kitap; KUTUDAKİ SON KİBRİT ÇÖPÜ
Kutudaki Son Kibrit Çöpü'nü bir gecede sabahlayarak bitirdim. Wattpad'de ilk okuduğum halinin adı Şehrin Delikanlısı'ydı. Okuduğum o kitap ile şu an baş ucumda duran kitap arasında dağlar kadar fark var. Beklentilerimi karşılayacağını biliyordum ama bu kadar da farklı efsane bir kitap beklemiyordum. Emrah kitabın üstüne koydukça koymuş. Yazar çıtayı aşmakla kalmamış gökdelen dikmiş resmen.
Okurken sanki geçekten sohbet ediyordum Şehrin Delikanlısı ile. O anlatıyordu ben onu dinliyordum. Bazı yerlerde çok kızdım, bazı yerlerde sinir oldum, bazı yerlerde onunla mutlu oldum, üzüldüm ağladım. Her duyguyu yaşadım. O kadar samimi ve içten bir şekilde anlatmış ki kendi hayatını 'Kim bu kadar şeffaf ve objektif olabilir?' diye düşündüm. Ben olamazdım en azından..
O kadar inci gibi değerli dersler var ki kitapta. 'Beni okumak anlamak için okuma yazma bilmek yetmez.' Diye boşuna demiyormuş. Mesela ben Wattpad de okurken anlam veremediğim bazı olayları kitapta okuduğumda 'Aaa evet şimdi anladım.' Dedim ve hak verdim. İşte o zaman anlamamışım. Belki de yine tam olarak anlamadım. Bilemiyorum.
Beni kitapta en çok etkileyen cümleler ile bitirmek istiyorum yorumumu ve her şeyin onun için gönlünce olmasını diliyorum.
'..İnancını hiç yitirme, hayata pozitif bak. Bak ki her şey mükemmel olsun. Bazı sevgiler azalır, bazı sevgiler biter. Bir tek bir annenin evladına olan sevgisi hiç bitmez..'
