“Acı insana fark ettirir de ondan. Gözlerini açar insanın hüzün. Hüznün gözleri açıktır; insanın değil. İnsanı alışkanlığın uykusundan umutsuzluk uyandırır yalnız. “
Tesadüfen keşfedilen bu eser, okurken kendinizi o hüznün ve çaresizliğin karanlığında bırakıyor. Masum’un başından geçenlere şahit olurken yer yer ona hak verirken bazen de onu suçlayıp eleştirirken buluyorsunuz. Seçimlerini sorguluyor veya onu omuzlarından tutup sarsarak kendine getirmek istiyorsunuz.
“Dünya ancak hüzün içinde olduğunda gurbettir. Bilginler, ilim sahipleri, bütün o ulu insanlar, sonsuzlukla aralarındaki mesafenin farkındadırlar. Sonsuzlukla el ele, kol kola yaşamanın ıstırabıyla ağırlaşır kanları onların. Onların kımıltısızlığa, bağdaş kurmaya ve dünyanın dibine çökmeye mecbur bırakan acı, bu acıdır işte. O hüzün, bu hüzündür.”
Romanın anlatım tarzı ve olay akışı alışılmışın dışında olmakla birlikte okurken yine de bir şekilde yakalamayı başarıyor sizi. Her ne kadar güzel alıntıları ve karakter tahlillerindeki lezzeti alsanız bile arka kapağı okuduğumdaki tadı kitabın bütününden aldım mı tartışılır. Keyifle okunan ama okumazsanız da bir şey kaybetmeyeceğiniz türden bir eser.
