Sayılı Nefeslerin Sonsuz Umutları
Gözlerim, gökyüzünün zifirine takılı kalmıştı. Şimdi ne yapmalıydım? Gidecek yer var mıydı? Sıraya dizlmiş ışıltılı yıldızlar umut vadediyordu... yol bulunur muydu... zorla bulunan o yolda yürünülür müydü? Yol aldırır mıydı... zaman bir kıskaç gibi nefesimi sarıp sarmaladığında hâlâ gidecek yerim vardı. Evet kesinlikle gidecek bir yer vardı. Orayı bulup varmalıydım. Çünkü zaman durup yerinde sayan insanlar için tam bir cezaydı. 🌌
Semanur Yavuz