Kalem düştü elimden, sayfam boş kaldı,
Loş ışıkta yazarken birden karanlık sardı.
Gurbet gurbet olalı yollarına ağladı,
Özgürlük yanında koca bir yalnızlık kaldı...
Yalnızım, kimsenin olmadığı kadar. Ne bir dost ne de bir post! İstemiyorum da kimseyi. Düşünüyorum... Ben
kendi sesimi duymazken kim duyacaktı ki beni?
Yalnızım, kimsenin olmadığı kadar. Ne bir dost ne de bir post! İstemiyorum da kimseyi. Düşünüyorum... Ben kendi sesimi duymazken kim duyacaktı ki beni? Kim anlayabilecekti girdiğim o eşsiz çemberi. Kim çözebilecekti düğümlerimi?
İçimde kopan bir fırtına var ve durduramıyorum onu. Her şeye karşı kusursuz bir sessizlik, içimde ise nedenini bilemediğim bitmek bilmeyen çığlıklar...
Köyden gelen kız ve İstanbullu çocuğun cahil kalma diyaloğu
-İmkan deme sakın. Hele ki imkan olan bir yerde imkansızlıktan bahsetme! Sen o imkanı yakalayamamışsın. Daha doğrusu yakalamak istememişsin.
-Bilemezsin. Sen imkansızlığın içinde imkansız kalmışsın, böyle konuştuğuna göre. Bense imkanların içinde, bu daha ağır değil mi?