Ben bir ağaçtım en nihayetinde. En fazla dallarımı budamış olmalıydı birisi. Ya da bir sonbahar geldi ve geçecekti biliyordum. Yemyeşil olmasını sağladığım, yıllarca beslediğim yapraklarım birer birer yere düşmüştü. Üstlerinden çok fazla insan, yağmur, çamur geçmiş olmalı ki paramparça olmuştu. Köklerime kadar gelmişti hayallerimin kırıklıkları.