Gözlerini birazcık açma fırsatı bulduklarında yol kenarlarına serpilmiş halde yatan 29. Tümenin donmuş kalıntılarını görüyorlar, ölüm korkusunu iliklerinde duyumsuyorlardı. Düşmana bir kurşun bile atmadan, ölme ihtimali kahredici bir duyguydu...
Onbaşı İhsan , çok sevdiği arkadaşını donmaktan kurtarmak için, insanüstü çaba harcadı.Arkadaşının son sözü ‘bırak beni uykum var ‘ oldu.Genede çabaladı İhsan Onbaşı, yüzüne şaplaklar vurdu, taşımaya yeltendi. Yüzünü gözünü yokladı. Hiçbir yaşam belirtisi kalmadığını görünce, itina ile yolun kenarına yatırdı arkadaşını. Karlı dağlara emanet bıraktı onu. Gözünden akıp gelen gözyaşları, yüzünde buzdan kristallere dönmüştü...