Gün aydınlanmış penceremde. Bir umut taşısaydım içimde sevinirdim yeni güne.Çözülmem zor oluyor, kollarım, bacaklarım sancıyor. Bir süre dümdüz yatıyorum,geçmişin mutlu sabahlarını çağırıyorum, gelmiyorlar. Beynim o odanın kapısını kilitlemiş, ne yapsam açılmıyor. Yeni güne ben de varım demek için küçük bir anı kırpığı yeter, bir anlık. Bir gülümseyiş.Yok. Soluk duvarlar yutmuş geçmişimi, geri vermiyor.