İnsana can veren kanın akıp gittiği kapanmaz bir yaradır şiir yazmak, ifadesiyle, yiyecek bulamayınca kendi kanı ile yavrusunu besleyen pelikan gibi şiirin acıyı besleyip acıdan beslendiğini bize hissettirir.
Söyleyemeyecek kadar mesela
Bir ağacın dalına asıp gözlerini
Yolunu bekleyecek kadar bakışlarımın
Ya da bir teksir kağıdına kalp atışlarını
Yazıp yazıp karalayarak çaresiz
Harflerden özür dileyip hecelere
Akıtacak kadar bir ırmağı her akşam
Yangın yerinden kaçarken herkes
Alev denizine dalacak kadar
Bir mağarayı alıp omuzlarına
Götürerek