Svetlana Aleksiyeviç
Yazar
BEĞEN
TAKİP ET
8.9
884 Kişi
2.004
Okunma
233
Beğeni
7bin
Gösterim
Tam adı
Svetlana Aleksandrovna Aleksiyeviç
Unvan
Rus Araştırmacı Gazeteci, Yazar
Doğum
İvano-Frankivsk, Ukrayna, 31 Mayıs 1948
Yaşamı
Svetlana Aleksandrovna Aleksiyeviç (Rusça: Светлана Александровна Алексиевич; Beyaz Rusça:Святлана Аляксандраўна Алексіевіч Svyatlana Alyaksandrawna Alyeksiyevich; d. 31 Mayıs 1948) Beyaz Rusyalı araştırmacı gazeteci, yazar. 2014 yılında, Ural Federal Üniversitesi tarafından Nobel Edebiyat Ödülü'ne aday gösterildi.
Ukrayna'nın Stanislav (1962'den sonra adı Ivano-Frankivsk olan yerleşim birimi) şehrinde, Beyaz Rusyalı baba ve Ukraynalı bir annenden dünyaya geldi. Çocukluğu Beyaz Rusya'da geçen yazar, Beyaz Rusya Devlet Üniversitesi gazetecilik bölümünden 1972'de mezun oldu. Sonrasında bazı yerel gazetelerde çalıştıktan sonra, Minsk'te yayınlanan Neman isimli edebiyat dergisinin muhabiri oldu.
II. Dünya Savaşı, Sovyet-Afgan Savaşı, Çernobil faciası, SSCB'nin dağılması gibi dramatik olayları yaşamış, bu olaylara tanık olmuş kişilerle röportajlar yaptı. Bu insanlardan dinlediklerinin izlerini yazdığı kitaplarda kolayca görmek mümkündür.
Yazıları Lukashenko rejimini rahatsız etti. 2000 yılında hakkında yasal kovuşturma başlatıldı. Bunun üzerine ülkesini terk etti. Hayatının sonraki on yıllık kısmını, kendisine kucak açan Paris, Gothenburg ve Berlin gibi şehirlerde, siyasi sürgün olarak geçirdi. Nihayet 2011 yılında ülkesine, Minsk şehrine geri döndü.
Yazarın kitapları, SSCB'de yaşamış insanların, ülke dağılmadan önce ve sonrasındaki, duygusal hayatlarındaki değişimlerin edebi kroniği olarak tanımlanmaktadır. Sovyet-Afgan Savaşı'nın ilk ağızdan anlatıldığı Çinko Çocukları ve Çernobil kazasının ele alındığı Çernobil'den Sesler isimli kitapları en önemli eserleridir. Kitaplarında ele aldığı konuları şu şekilde tanımlamaktadır:
« SSCB dönemine ve sonrasına dönüp baktığımızda, tarihimizin koca bir mezar ve büyük bir kan banyosundan ibaret olduğunu görürüz. Kurbanlarla cellatlar arasındaki tükenmek bilmez diyalogları duyarız. Sürekli olarak karşımıza aynı lanetli sorunsallar çıkar: Ne yapmalı, suçlu kim? Devrim, toplama kampları, II. Dünya Savaşı, Sovyet-Afgan Savaşı sırasında halktan gizlenen gerçekler, büyük bir imparatorluğun çöküşü, devasa ölçekte bir sosyalist ütopyanın paramparça dağılması, yeni ortaya çıkan evrensel problemler, Çernobil faciası vs. Bunlar, Dünya üstündeki tüm insanların cevaplaması gereken sorulardır ki, tümü bizim kendi gerçek tarihimizdir. İşte tüm bu cehennemden çıkma soru ve sorunlar, benim kitaplarımın izleğini oluştururlar. »
Savaşın Kadınsı Olmayan Yüzü isimli ilk kitabını 1985 yılında yazdı. Kitap, kısa sürede birçok baskı yaparak, iki milyon adetten daha fazla satış rakamına ulaştı. Romanda, II. Dünya Savaşı daha önce çok da ele alınmayan yönleriyle, bir kadının monologları şeklinde anlatılmaktadır. The Last Witnesses: the Book of Unchildlike Stories (Son Tanıklar: Çocuksu Olmayan Öyküler) isimli kitabında, savaşı yaşayan çocukların anıları yer almakta, savaş kadın ve çocukların gözünden adeta yeniden anlatılmakta, yepyeni bir duygu dünyasına kapı aralamaktadır. 1993 yılında, SSCB'nin dağılması sonucunda umutsuzluğa kapılıp, intihara teşebbüs eden insanların öykülerinin anlatıldığı Ölümle Efsunlananlar (Enchanted with Death) isimli kitabını yayınladı. Gerçekten de kendilerini ve yaşam biçimlerini komünist ideoloji ile özdeşleştirmiş çok sayıda Sovyet vatandaşı, ortaya çıkan yeni düzeni kabullenmekte ve bu tarihsel gerçekliği algılamakta zorluk çekmişti.
Aleksiyeviç'in kitapları, aralarında Türkçenin de bulunduğu toplam 19 farklı dile çevrilmiştir. Kitapların yanı sıra 21 adet belgeselin metnini hazırlamış ve üç adet de tiyatro oyununun senaryosunu yazmıştır. Tiyatro eserleri, Fransa, Almanya ve Bulgaristan'da sahnelenmiştir.
İncelemeler
460 syf.
·
31 günde
·
Beğendi
·
Puan vermedi
Çernobil Duası I Nobel Ödüllü Kitap İncelemesi
Video yayında bağlantıya tıklayarak ulaşabilirsiniz; youtu.be/Idrh6GTATEE
Öncelikle bu kitabı okumadan önce HBO'nun Çernobil adlı kısa, mini dizisini izlemenin benim açımdan daha faydalı olduğu üzerinde durmakta fayda var çünkü kitabı okumadan önce en azından ufak bir araştırma ile tarihsel olayları ve 80'li 90'lı yılların giyim kuşamını, askeri teknolojisini ve en en önemlisi Sovyetler Birliği emir komuta zincirini görüyorsunuz. Bununla birlikte mini dizi kitabın resmen özeti ve olayların geniş bir perspektiften bakılmasını sağlıyor. Çünkü HBO'nun Çernobil'inde insanlık tarihinin en büyük felaketlerinden birini göstermekle birlikte dizinin yapımcılarıyla yakınlaşan Andrew Leatherbarrow'un Çernobil adlı kitabını nasıl çıkardığını ve ne kadar ses getirdiğini de görebiliyorsunuz.
Şimdi bir arka kapağına bakalım ondan sonra da yoruma geçelim.
2015 Nobel Edebiyat Ödülü’nün sahibi Svetlana Aleksiyeviç’in büyük eserlerinden Çernobil Duası, Çernobil Nükleer Felaketi ve sonrasında yaşananlara dair can acıtıcı bir sözlü tarih çalışması…İsveç Akademisi, Svetlana Aleksiyeviç’e Nobel Ödülü verdiğinde yazarın “yeni bir edebi tür” yarattığını belirtmiş, eserlerini de “duyguların ve ruhun bir tarihi” sözcükleriyle betimlemişti. Aleksiyeviç uzun bireysel monologları farklı seslerin duyulduğu bir kolaja dönüştüren özgün dokümanter tarzıyla, kendilerine nadiren konuşma fırsatı verilen, yaşantıları da çoğu zaman ülkenin resmi tarihine karışarak yitip giden sokaktaki insanların hikâyelerini kayıt altına alıyor. Çernobil Duası’nda Aleksiyeviç, 26 Nisan 1986’da meydana gelen tarihin en feci nükleer reaktör kazasını odağına yerleştirerek trajediyi yaşamış insanların bireysel tanıklıklarını aktarıyor. Masum yurttaşlardan itfaiye erlerine, Parti yöneticilerinden askerlere onlarca insan, anlattıkları hikâyelerle halen yaşamakta oldukları korku, öfke ve belirsizliği gözler önüne seriyor. Monolog biçimindeki röportajlardan oluşan Çernobil Duası, duygusal gücü ve dürüstlüğüyle hem unutulmaz bir sözlü tarih çalışması hem de almak isteyen için sayısız ibretler barındırıyor.
Burada da anlatıldığı gibi biz Çernobil'i resmi olarak görüyoruz yani Sovyetler Birliğinin bakış açısından ancak gerçeklere baktığımız zaman bununla ilgili ne oradaki itfaiyecilerin ne oradaki hemşirelerin kayıtları yoktur. Kitapta da bu Çernobil felaketini yaşayanların, ayrıca bu felaketi yaşayan bölge insanının fikirlerini, duygularını ve röportajlarını yansıtıyor bu bile kitabı okumak için bir sebep çünkü tarihi kazananlar yazar ve biz kazananların gözüyle tarih kitaplarını okuruz. Peki ya kaybedenler?
Okuyacaklarıma Ekle
404 syf.
·
2 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
Haydi kadınlar! Lütfen kitabı okuyun, okutun.
Sizce kaç yaşındadır ataerkil dünya? İnsan(oğlu) dediğin hangi yüzyıldan itibaren daha eşitlikçi yaşamaya başlamıştır ya da başlar?
Erkeklerin savaşı, erkeklerin siyaseti, erkeklerin tarihi...
Kadın? Çoğu defa atlatılmış, unutulmuş, itilmiş, kakılmış...
Bir gün yeryüzünün tüm ülkelerinde kadın sokağa çıkarken arkasına bakma ihtiyacı hissetmediği taktirde gerçek medeniyetten bahsedebiliriz. Sizce bunun üzerine bir kitap yazılsaydı türü ütopya mı olurdu distopya mı? (:
Benim annem eskiden çok dayak yerdi babamdan. Küçükken kendi kendime söz vermiştim, ben babam gibi olmayacağım, diye. Olmadım.
Büyüdüm.
Öğretmen oldum.
Şimdilerde annem gurur duyuyor benimle.
Bizim evde artık annemin borusu öter. Yeri gelir babama bağırır çağırır, hafiften tedirginlik hissetse de...
Burada bu kısmı kısa keseceğim. Kötü günlerdi, tekrar hatırlamak istemiyorum. Yer yer değineceğim.
Üniversitede psikoloji bölümü okuyan kız arkadaşım vardı. Onun da sayesinde feminizmle alakalı bir çok seminere gittim. Kendimi geliştirdim. Kitaplar okudum. Bana kazandırdığı bakış açısı için teşekkür ediyorum. Zira bu bir bayrak yarışı gibi. Öğrencilerime kadının önemini anlatırken o bayrağı öğrencilerime kendisi vermiş olacak.
Kitap...
"Kadın yok savaşın yüzünde."
Son yıllarda okuduğum en iyi 5 kitap arasına girer. Baştan sona tüylerim diken diken oldu. Hayır, salt kadını anlatmasından kaynaklanmıyor bu denli etkilenmem. Kadının ne olmadığını da anlatıyor zira. Gelenekselliğinden kurtulamamış, bağnaz, gerici, dini kendisine kalkan olarak kullanan insanların yüzüne tokat gibi vuruyor belgeleri.
İnsan kendi tarihinden, savaşından bahsederken övünülecek yerleri bir başka anlatır. Parlatır, yüceltir, milli duygularla şahlatır duyguları. Yazarımız Svetlana Aleksiyeviç, kendi yayın evlerinden sansüre uğrasada, otosansürlerini dahi yayınlamış kitapta. Tarihini yüceltmek yerine savaşı lanetlemiş. İşte bu yüzden de eline Nobel 'i tutuşturmuşlar. Ve kadını anlatmış tabi. Sıradan kadını. Cephedeki askerlerin kamyon kamyon kirli çamaşırlarını yıkamak durumunda olan kadını, kendi çocuğunu doğumundan 2 dk sonra suda boğmak zorunda kalan kadını, çocuklarını doyurmak için kedi köpek avlayan kadını, 3 yıl boyunca erkek iç çamaşırı ve kıyafeti giymek zorunda kalan kadını, yaşadıkları acılardan ötürü yıllarca regl olmaktan kesilen kadını...
Benim kendi tezim şu ki kadın, dünyaya acı çekmek için gelmiştir. İlk cinsel ilişki, doğum, uykusuz geceler, dayak, şiddet, regl dönemleri, diş çıkaran bebeğini doyurmak zorunda olan kadının yara olan meme uçları, gece rahatça gezme özgürlüğü olmaması...
Sizce de kadın dünyaya yaşamı boyunca ne kadar "yaşamak" için gelmiştir ki?
Erkek, kassal büyüklüğün hükmünü sürer azizim. Hepsi bu.
Kassal büyüklük... Komedi. Benim vücudum avcılık - toplyacılıkdan dolayı asırlardır evrimleşti ve bu yüzden ezil, sürün...
Kitapta dikkatimi en çok çeken kısımlardan biri, Stalin dönemindeki kadın askerlerin bir dönem yazara röportaj vermek istememeleri, eşlerinin kadınlara röportaj öncesi şanlı tarih kitaplarını ezberletmeleri oldu. Korkuyorlardı. Savaşta yaşanılanların bilinmesinden korkuyorlardı. Naziler yenilmiş başarı gelmişti. Onca yaşanılan şeylerin konuşulması iktidarlara gölge düşürürdü. Kolu bacağı kopmuş gazilerin savaş sonrası geçimlerini sağlamak için dilenmelerinin bilinmesi gerekmiyordu, istenmiyordu. (?)
Yazarımızın Nobel konuşmasından: [Ben kocamla savaşta tanıştım. Tank subayıydım, Berlin’e kadar gittim. Hatırlıyorum, duruyorduk, daha o zaman kocam değildi. Reichstag’ın orada duruyoruz, bana diyor ki, ‘Gel evlenelim. Seni seviyorum.’ Benimse bu sözler bir ağrıma gitti ki! Tüm savaş boyunca kirin, tozun, kanın içindeydik, etrafımızda her şey mat. Şöyle dedim ona: ‘Sen önce benden bir kadın yap, bana çiçekler ver, şefkatli sözler söyle. Cepheden geri yollanınca kendime bir elbise dikerim ben de.’ O kadar dokunmuştu ki sözleri, ona hatta vurmak istemiştim. O da hissetti hepsini. Bir yanağında yanık yarası vardı, dikişlerle kaplı, o dikişlerin üzerinde göz yaşlarını gördüm. ‘Peki, evlenirim seninle’ dedim ve ne dediğime kendim de inanamadım. Etrafımız kırık, dökük, tek kelimeyle, etrafımız savaş.]
Kadın, tarih kitaplarının söylediklerinin aksine hayatımızın her köşesinde ve biz erkekler kadının gücünden hep korkmuşuzdur. Bize kadının merhameti lazımdır. Bunu da söyleyemeyiz çoğu defa.
Umarım bir gün...
Ama ütopya ama distopya...
Umarım.
Okuyacaklarıma Ekle
400 syf.
·
18 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
Qadınlar zəif deyil, zərif qəhrəmanlardır!
Spoiler
Kitabda İkinci Dünya müharibəsində iştirak edən yüzlərlə qadının müharibəyə necə getmələri, müharibədə yaşadıqları və müharibədən sonrakı həyatları məharətlə təsvir edilib.
Qadınlar da kişilər kimi Vətəni müdafiə etmək üçün könüllü olaraq ordu sıralarına qoşulublar, bəzilərini bir neçə dəfə orduya qəbul etməmələrinə baxmayaraq onlar dəfələrlə müraciət edib sonda müharibəyə qoşulmağa nail olublar. Hətta ən ön cəbhədə olmaq üçün əllərindən gələni ediblər və onların məharətli davranışları kişiləri təəccübləndirib. Tibb bacıları yüzlərlə yaralını döyüş ərazisindən sürünərək çıxarıb onların sarğısını dəyişib və təəccüblüsü budur ki, onlar təkcə rus yaralılarını deyil, alman yaralılarını da xilas edib. Müharibə ərzində hər an onları ölümün gözlədiklərini bilə-bilə onların bəziləri qadın olmaqdan, bəzənib-düzənməkdən əl çəkməyiblər (qadağan olunmağına baxmayaraq), bəziləri isə özlərinə bu haqda qadağalar qoyub. Müharibə ərzində sevgiyə belə qadağa qoyulmağına baxmayaraq onların arasında sevənlər, sevilənlər, müharibə bitincə sevgisi bitənlər də olub.
Qələbədən sonra isə onlardan çoxu medallarını, ordenlərini, müharibədə iştirak etmələrini insanlardan gizlədib, çünki insanlar müharibədə iştirak edən qadınlara pis baxırdılar. Çox təəssüf ki, o insanlar qadınların müharibədə nələr gördüklərini, nələr etdiklərini, neçə yaralını xilas etdiklərini anlamaq istəmirdilər.
Qısacası, kitabda qadınların müharibə ərzində və sonra etdikləri fədakarlıqlardan bəhs edilib. Kitabda da qeyd edildiyi kimi "Tanrı insanı kimi isə öldürmək üçün, güllə atmaq üçün yaratmayıb, Tanrı insanı sevmək üçün yaradıb." Ümid edirəm ki, bəşəriyyət daha az sayda müharibə görər (təəssüf ki, müharibələri insanlar özləri edirlər) və insanlar daim sevilib-sevərlər.
Okuyacaklarıma Ekle
293 syf.
·
2 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
Acaba Kaçınız ...
En fazla iki ya da iki buçuk yaşlarında olmalıyım.. Üç değilim kesinlikle çünkü hatırladığım bu olay ilk evimizde geçiyor .. O dönemlerde şofben denen teknoloji var mıydı hatırlamıyorum .. Vardıysa da bizde yoktu .. Annem piknik tüpünde suyu ısıtır kendi yıkardı beni .. Ama illa ben , kendim yıkanmam lazım .. Aksi bir çocuk değilmişim ama inatçı olduğumu söylüyor annem .. Hele ki o dönem .. Kırmızıya mavi dediysem , onun adı artık mavi .. Kadıncağızı artık nasıl bezdirip bunalttıysam şöyle bir formül bulmuş o dönemler kendince.. Güğümde ısınan suyu , bakır ve epeyce ağır bir kazanın içine pay ettikten sonra ılıtıyor .. Hamam tası içinde bezi sabunla ben köpürtüyorum .. İnsanlık için küçük ama benim için BÜYÜK bir adım !! Bu, kendim yıkanabilmem için ilk level .. Bu arada tüm bunlardan bağımsız olarak banyonun sonunda ,o dönem ritüel haline getirdiğimiz kazanın dibinde kalan son iki ya da üç tas suyu "damatlık suların olsun" diyerek komple boca ediyor üzerime.. Duş muş hak getire tabi.. Kim kaybetmiş biz bulacağız.. Dolayısıyla inanılmaz bir zevk iki yaşında bir çocuk için bu işlem.. İşte ben eğer yeterince güçlenip, "GÖLGELERİN GÜCÜ ADINA" o ağır bakır kazanı kaldırıp suyu kendim dökebilirsem başımdan aşağı , bir gün kendim yıkanabileceğim .. Gel zaman git zaman , yine bu karşılıklı ezeli derbilerden birinde annem nasıl olduysa bu damatlık su faslını unutuyor .. Ritüel bozuluyor !!! Ortalık kan gölü tabi .. Tanrılar kurban istiyor .. Feryatlar figanlar göklere yükselmekte.. Dövse olmaz .. Sövse olmaz .. Benimle mantık çerçevesinde konuşması zaten imkanlar dahilinde değil .. O hiç olmaz ! Hastalanacağım diye de korkuyor kadıncağız .. Tamam dediğini hatırlıyorum .. İçeri gidiyor .. Boş kazanla başbaşa kalıyoruz banyoda.. Ben içi nasıl dolacak acaba diye beklerken içerden şu sesi duyuyorum ..
youtube.com/watch?v=ku9SkNkYRgw
Üç tekerlekli bisikletime meğer zil alınmış da ben duştan çıktıktan sonra bana verilecekmiş .. E tabi dünyalar bizim oluyor , annem de rahat bir nefes alıyor.. Bu arada incir yaprağı falan da yok ,paldır küldür koşu modu .. Dakar rallisindeki off road araçların insan versiyonuna dönüşüyorum ..Engel , barikat hak getire !! =)) En sonunda Sümerbanktan alınma bir havlu ile yaprak sarması ortamları .. İşte bu çocukluğumdaki hatırlayabildiğim ilk ve aynı zamanda tüm hayatımdaki en mutlu an .. Bir nesnenin , bir sesin , bir olayın bendeki karşılığı .. Bana hatırlattıkları ..Envai çeşit konsere festivale gittim , sırf tatmin için kaç adet limited edition plak - cd ve merch aldım .. Onları kimlere kimlere imzalattım ama hayatım boyunca o noktaya bir daha hiç ulaşamadım .. Ah bir tane daha var gerçi .. Dolmuş cinnetim !! Dolmuşta giderken ,o eski Magirusların motorunun üstünde oturan üç yaşındaki benim, içinde bulunduğumuz aracın yanımızda motorla gitmekte olan babamı geçtiğini görünce cinnet geçirip seyir halindeki araçta şoföre saldırmam , dolmuşun sağa çekilmesi, babam gözden kaybolana dek tüm dolmuş sakinlerinin ve şoförün hazır kıta bunu seyretmesi .. Bir de o motor ve sesi unutulmaz sanırım .. Bugün dahi bir chopper görsem kalbimin ritmi bozulur ..
Peki size bunları niçin anlattım ?
2. Dünya Savaşı' nda Rusya'da çocuk olma talihsizliğini yaşamış şahısların anılarından derlenmiş bu kitabı okurken sık sık "hatırlıyorum" kalıbıyla başlayan anılara gark oldum .. Kitabı göz önüne aldığımızda , anılarını anlatan bu şahısların yaşlarının pek çoğunun 5 yaş ve altında olduğunu gördüm .. İki yaşında bir kaç çocuk dahi vardı .. Akıl almaz ama öyle ayrıntılardan bahsediyorlardı ki kendime şunu sordum : Sen neyi hatırlıyorsun .. Ya da hatırlayabiliyor musun ? Hangi döneme dek taze kalmış anıların .. İyi mi , kötü mü ? Görüldüğü üzere normal bir çocukluk geçiren benim , kitapta anlatılanlar kıvamında bir buhranlı anılar fihristim yok .. Şanssız olanlardan da bahsedeceğim ama ben şanslı paydadayım ..
Peki az sonra kısa kısa bir kaç örneğini vereceğim bu buhranlı anıların ve travmaların kaynağı neydi ?
Rusya'yı işgal eden ve kimi zaman SS'ler olarak da adlandırılan Nazi Ordusu .. Pek çok şey duymuşsunuzdur onlar hakkında .. Kainata , Japonların Unit 731' i ile gelen en şeytani birim ve ordu .. Namı diğer Gerçek Kötüler! Yeryüzünde benim bildiğim kadarıyla ordusunun yürüyüş marşında (ya da herhangi bir marşında) "ŞEYTAN' IN ŞARKISINI SÖYLÜYORUZ" diyen tek bir ordu daha yoktur Wehrmacht' tan başka.. Hal böyle olunca, yollarına çıkma talihsizliği yaşayanların dünyasına konuk olacaksınız kitapta .. Onları görüp hayatta kalabilmiş (ki bu çok büyük bir şans!) ve yaşananları anlatabilecek olan bir zamanların çocukları olan "Son Tanıkların" dünyasına ..
Çok fazla kan , gözyaşı ve travmatik unsur var kitapta ama ben şuraya bir kaç örnek bırakayım ..
Hiç tanımadığınız , ömrü hayatınızda "o ana dek" bir kez dahi görmediğiniz üç askerin ismini aradan kaba taslak 50 sene sonra hatırlama sebebiniz ne olabilir sizce ? Aklınıza ne geliyor .. Sanmıyorum ki mantıklı bir açıklamanız olsun .. Ya da arkadaş edinmekte zorluk çeken o çocukların bu durumunu, "safi" savaş sonrası travma olarak görenlerden misiniz ? Peki ya kaçınız bir tuğlayı eline alıp çocukluğunda onun bir bez bebek olduğunu hayal ederek mutlu oldu bombardıman altında ? Ya da içinizden kaç kişi bombardıman sonrasında gerçekten parçalanan bez bebeği için hayata küstü .. Annenizi , babanızı geçtim ama kaçınız yakın bir akrabanızın suratında mermi deliği görüp aklından , "Oysa öylesine güzeldi ki .. Niçin teyzemi suratından vurmuşlar?" demek durumuna düştü .. Kaçınız 900 günlük kuşatma yaşadı .. Ya da kaçınız açlıktan düğme kemirmek , kedi - köpek kesip yemek zorunda kaldı ..Hiç suya tat versin diye kemer - deri eşya kaynatan bir anne babanız oldu mu ? Kaçınızın aklına gelmiştir savaş zamanı yiyecek konan kasaların altındaki toprağın karaborsada satıldığı .. Safi tadı toprağa geçmiştir denilerek .. Kaçınız yanan evinizin ardından, gözyaşı dahi dökemeden yalın ayak kaldıktan sonra , -40 derecede donmamak için ayaklarını kendi evininin külleri içine sokup ısınmıştır ? Ve mutlu olmayı başarabilmiştir ? Kaçınız şarapnel parçası buldunuz köy yerinde tarlanızda .. Ya da uçak enkazından patlamamış mühimmat alıp eve gelince annenizden azar işitip, anlamlandırmakta güçlük çektiniz? Öyle ya düşen uçak kendi ülkenizin uçağı !! Onun içinden çıkacak bomba ya da mühimmat sizi NASIL öldürebilir ki.. Kaç kişi çıkar aranızdan .. Çıkmaz yaa şöyle sorayım .. Annenizi gözlerinizin önünde öldürürlerken size gülmenizi söyleyen adamları aklınıza getirebiliyor musunuz .. Kaç kişi buna cevap verir aranızdan ? Tüm bunlara ek , hayatta kaldıktan sonra alman ordusunun birebir kullandığı "canlı" mayın dedektörü olduğunuzu kaçınız aklına getirebiliyor ? Bir göl kenarında , yaşlıların botlara bindirilip gölün ortasında kasıtlı olarak batırıldığını duyan - gören - şahit olan çıkar mı aranızdan .. Bir toplama kampı görmediniz pek çoğunuz - ki MUTLAKA GİDİP GÖRÜN - ama orada kalan ve yetersiz beslenmeden ötürü yakında ölecek olan bir kız çocuğunun ölmüş ana babasına yazdığı mektubu rüzgara emanet etmek istemesi ne demek aklınız alıyor mu ? Evet " Ama Fareler Uyurlar Gece " demek geliyor içinizden .. İnsan şurda adı geçen çocuklara yapılanları başka "insanlara ve hatta insansılara" dahi konduramıyor .. BAKINIZ ,hayvan demiyorum fark ettiyseniz ! Nedir bu ETE KEMİĞE BÜRÜNMÜŞ NEFRETİN sebebi ve yol açtıkları diyecekler alıp okusunlar .. Okumaya karar verenler şu alıntıya bir kez daha baksınlar ve şu soruları kendilerine sorsunlar..
Bu kitabı gerçekten okuyabilecek miyim ? Gerçekten okumak istiyor muyum ben bu kitabı ?
"Kucağında el kadar bebeğiyle duran bir kadın vardı, biberondan su emiyordu bebek. Önce biberona ateş ettiler, sonra bebeğe... Sonra da anneyi öldürdüler..."
Okuyacaklarıma Ekle
404 syf.
·
6 günde
·
10/10 puan
Ruhların Tarihi
"Ben beş kitap yazdım,ama bana hepsi tek
kitapmış gibi geliyor " demiş Aleksiyeviç.
Ben de onlarca acı hikaye okudum ama sanki tek hikayeyi,tek kadını okudum.Ve ortak duygularını hissettim:Izdırabı.
KADIN
Çocukluğunda:
"Okulda bize ölümü sevmeyi öğrettiler.Falan
şey uğruna ölmeyi nasıl da istediğimize, hayal ettiğimize dair kompozisyonlar yazardık." (sayfa 11)
Savaşa girmeden:
"Şahane lüle lüle saçları olurdu...Komutan zeminliğe girer:
--Erkek gibi kesin,derdi.
--Ama kadın bu.
--Hayır, o bir asker.Savaştan sonra tekrar kadın
olacak "(sayfa 223)
Savaşla Yüz Yüze Geldiğinde:
"İnsan birini öldürebileceğine hatta buna mecbur olduğuna ilişkin çılgın fikirle nasıl başbaşa kalır?"(sayfa 45)
Savaş Sürerken:
"Biz istiyorduk ki...Biz kimseye "Ah,şu kadınlar
dedirtmek istemiyorduk...O yüzden erkeklerden daha fazla gayret ediyorduk işte,
onlardan kötü olmadığımızı kanıtlama derdindeydik."
Savaş Bittiğinde:
"Zaferi bize yar etmediler.Onu usulca sıradan kadın mutluluğu ile takas ettiler.Zaferi bizimle bölüşmediler.Bu çok inciticiydi...Anlaşılmazdı.
Çünkü cephede erkekler bize mükemmel davranıyorlardı."
Bunları anlattığı zaman kadın altmış yaşlarında. Bir ömür kaç şey ile savaşmış, dersiniz.
Yaşama sevincinden uzak tutulmak, ölümle iç içe yaşamak, sevdiklerini kaybetmek,vatan sevgisi ve yaşama isteği arasında bocalamak...
Ya kadın bedeninde erkek gibi yaşamanın zorluğu,erkeklerden geri kalmama kaygısı...
Açlık,yorgunluk,uykusuzluk öyle geri planda ki bunların yanında.
Üstelik asıl ızdırap savaştan sonraya saklıymış. Savaş biter,erkekler alkışlanır. Savaş kadınlarından ise çekinilir,korkulur, evlenilmek istenmez.
Erkeklere savaşın korkunçluğunu hatırlattığı için mi?
Zaferi kadınların yardımı ile kazanmanın ezikliği mi?
Cephede onlarca erkekle beraber yaşadıkları için mi?
Bence hepsi.
Oysa onların en çok özlemini duydukları şey kadınca yaşamaktı.Güzel hissetmek,hoş sözler duymak,aşık olmak ,çocuk doğurmaktı.
İçlerinden biri Almanya'ya girdiklerinde en çok zoruna gidenin Alman kadınlarının evlerinde beyaz örtülü masalarda,porselen fincanlarda kahve içmeleri olduğunu söylüyor. Onca acının ortasında kadının buna takılmasını sanırım bir erkeğe izah etmek zor.
Kadın askerin tüfeğine menekşe takmasını, sargı bezlerini aşırıp elbise dikmesini anlatmak zor...
Yazar bir çiftle konuşurken adam" Karım daha güzel anlatıyor, bir sürü ayrıntıyı hatırlıyor, ben de yıllarca onu dinleye dinleye onun anılarını yaşamış gibi oldum" benzeri bir cümle kuruyordu.
Sanırım bu kadınların yaşadıkları bir daha yaşanamaz,onları anlayamayız,acılarını çekemeyiz.
Ama otuzbeş numara ayaklı minik bir kızın kırk iki numara erkek botlarıyla kilometrelerce yürüyüşünü okuduğumda ayaklarım karıncalandı çünkü benim de ayaklarım otuzbeş numara. Ağır bir ayakkabı giyince yoruluyorum.Acıyı ayaklarımda hissettim.Kan kokusundan midem bulanır,çiğ etten tiksinirim.Onlarsa savaş sonrası yıllarca kırmızı rengi görmeye tahammül edememişler. Hayal edebilirim ancak bu yüzden çektiklerini.
El arabasına doldurulan kesik kolları,bacakları, hayvan gibi tasmayla gezdirilen çocukları, kendi bebeğini suda boğmak zorunda kalan anneleri anlatamadım. Bunları anlattım ben de.
Sarsıldım,düşündüm bol bol. Sanırım zenginleştim de. Kitap yanına ne başka kitap istedi ,ne film... Öyle sızı olarak tek başına yaşamak istedi bende. Mola vere vere okumak zorunda kaldım. Normalde tek oturuşta epey okurum.
Sığınacak bir yer aradım.O sırada:
"Bir şekilde insan,insana iyi geliyor."(sayfa 165) dedi bir kadın.
Evet,insan insana bütün bu dehşeti yaşatıyor. İyileşme de yine insanla.O zaman derdimiz ne bizim?
Yazarın öğrenmek istediği de insan."Tek bir insan".Bu yüzden ruhların tarihini yazıyorum,demiş. Başarmış da.
"Yeryüzünde binlerce savaş yaşanmış(...) ama savaş insanlığın başlıca sırlarından biri olarak kalmayı sürdürüyor."
Savaşı tekrar tekrar okuyoruz,dinliyoruz, izliyoruz, görüyoruz. Hala merak etmemiz bundan mı?
Okuyacaklarıma Ekle
460 syf.
·
2 günde
·
Beğendi
·
9/10 puan
SARSILMAK...
HBO'da Cherbobyl'i izlediğimde, gerçekten etkilenmiştim...hepsi bu. Etkileyiciydi. Kitaptan sonra anlıyorum ki, ne kadar çiğ, ne kadar sığ bir hismiş bu. Etkileyici!
Çünkü kitap; SARSICI!
Svetlana Aleksiyeviç kitapta, kafanızın içine giriyor, sizi olayı tanıkların tam karşısına koyuyor. Onlardan Nükleer Tehdidin ne olduğunu dinliyorsunuz. En saf hali ile. Hiç araya girmeden. Ne gördüler, ne yaşadılarsa o.
Ve bu yaşananların sadece kelimelerle zihninize ulaşan kısıtlı bir kısmı bile halen sürmekte olan acılara sizi bağlıyor.
"Bir roman kahramanı değil insan. Hepimiz kıyamet tellallarıyız. Kimimiz büyük çapta, kimimiz küçük."
Buradaki "hepimiz"i, bunu okuyan sen ve ben ve yani hepimizi bağladığını anlayınca...çok ama çok üzüldüm. Bu da ayrı bir gerçekti. Bu kadar basit bir fikir...bizi bu sorumluluktan kaçamayacağımız bir yere götürüyor ve orası cehennem işte.
Elbette, tüm bunlar hiç olmamış gibi hayatımıza devam edebiliriz. Daha önce yaptığımız gibi. Bizim başımıza gelmediği için kendimizi şanslı saymaya hakkımız da var elbet...ama bunlar da gerçek değil. Teselli boşuna.
Şöyle de diyebilirsiniz; ben bu kitabı okumadım ve bu incelemeden sonra da okumayacağım...değişen hiç bir şey yok işte. Senin için de, benim için de...
Sadece gerçek katili anlamak için bunu okumalısınız. Bizi sırtımızdan bıçaklayan katil bizim elimiz ve bu en olasılıksız diye dönüp bakmadığımız ihtimal de gerçek.
Bu bir Çernobil Meselesi değil. Ondan sonrası meselesi. Ben, kendi hisseme düşeni yaptım ve -sonrası için- gerekçelendirebileceğim çok sağlam fikirlerim var; senin de muhakkak olmalı. Sadece bunun için bile okumaya değer bir kitap bu.
Kitap; SARSICI demiştim. İnanın bana, buna ihtiyacımız var. Yoksa, YA; bu aklın almakta zorlandığı dehşeti miras bıraktığımız bir geleceğe bahanelerimizi de devredeceğiz, YA DA; biz dersimizi aldık ve size miras bırakacağımız derslere harfi harfine uymanızı bekliyoruz diyeceğiz. Ve bu kendimiz için yapmayacağız; geleceğimiz için yapacağız, yapmak zorundayız.
Hani kimi kitaplar vardır ve Dünya'yı değiştirecek gücü içinde saklar ya...Bu o kitaplardan biri. Bunu bilerek okumanızda yarar var.
Okuyacaklarıma Ekle
460 syf.
·
3 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
EŞEKLİK İDİ DEĞİL Mİ BAKİ KALAN ?!?!
Selamlar civelekler .. Pek zamanınızı almayacağım .. Öncelikle kitabı alıp muhakkak ama muhakkak okuyun ... Bu noktada bir kez anlaşalım .. Ben biraz farklı noktalardan yaklaşacağım kitap içerisinde denk geldiğim olaylara .. O yüzden bu incelemede nükleer santral çalışma prensibi ya da gün gün kronolojik felaket tarihi falan yok .. Zaten kitabı alır da okursanız kitabın bunlarla da bir alakası yok .. Az bahset bari dersen kısaca sadece şu kadarını söyleyeyim sizlere .. İKTİDARIN CEHALETİ İLE ŞAHA KALKAN CEHALETİN İKTİDARI.. İnsan hayatının hiçe sayılması .. Ve bundan , 2020 senesi itibari ile halen ama halen daha insanoğlunun ders almaması...
Hepimiz radyasyon nedir üç aşağı beş yukarı biliyoruz .. Kimimiz röntgen çektirirken öğrendik bunun ne olduğunu .. Kimimiz kitaplardan okuduk .. Kimimiz belgesellerde denk geldik de izledik .. Ben gibi ilkokulda dağatılan Fiskobirlik' in elinde kalan fındıklarını alıp gelip, evde zopa yiyeniniz var mı bilmem =)) Hem radyasyon hem dayak yedik!! Üstüne annem komple ozona bastı bünyeyi =)) İyi mi !??! '80 jenerasyonu iyi bilir bu fındık hadisesini .. Neyse efenim .. Kimimiz ise Çernobil ile duyduk radyasyonu , nükleer santrali ve getirilerini ..
Bakın Çernobil' i falan boşverin .. Zaten dizisi de var .. HBO yapmış ..Oturup izlersin sonra şekerim .. Ben size bambaşka bir felaketten bahsedeyim .. Pek azınız size az sonra bahsedeceğim nükleer felaketi duymuştur .. Pek azınız duymuştur çünkü ÜSTÜ KAPATILDI.
Dün kaleme aldığım tanıtımda da ( #70040618 ) bahsettim .. Çift kutuplu dünya ile gelen nükleer güç ve uzay yarışı .. Japonya' ya iki nükleer bomba atan Amerika ile Rusya karşı karşıyalar .. Ruslar o dönem ,Amerikalılara tokatın hasını atıp Sputnik 'i yörüngeye oturttular ..Tarih 4 Ekim 1957.. Ekim devriminin 40. yılının kutlanmasına iki üç hafta falan var.. Yalnız bu uydunun yörüngeye oturtulmasından yaklaşık bir hafta önce, Amerika' ya karşı atom bombası yapımı için kurdukları Ural Dağları civarındaki Kiştim bölgesinde bulunan Mayak Nükleer Tesisinde bir patlama meydana geldi .. Ruslar, uzay yarışında henüz öne geçtikleri ve yaklaşan Ekim Devrimi'nin yıl dönümü dolayısıyla olası bir skandala dönüşecek olan bu felaketin üzerini örttüler .. Amerikalılar ise CIA vasıtasıyla yakınen takip ettikleri ve bal gibi bildikleri bu felaketi dünyaya ilan etmediler ..
NİYE ?
Niyesi var mı cicim!?!? Kendileri de Manhattan Projesi ile açtıkları uranyum soslu denemelerin yolundan gitmekteydiler .. Dünya kamuoyunda masaya yatırılacak bir nükleer güç tartışması her iki tarafın da işine gelmiyordu .. Bahsettiğim bu felaketi Rusya tamı tamına YİRMİ SENE dünyadan sakladı ..
İçerisinde 80 tonluk sıvı nükleer atık bulunduran tanklardan biri, soğutma sisteminde meydana gelen arızadan ötürü patladı ve hem çevreye hem de atmosfere tonlarca radyoaktif madde salındı .. Kim öldü , kim kaldı ? Çevre ne oranda etkilendi ? Kaç kişi etkilendi , bölgede kaç kişi sakat kaldı , bölgedeki kanser oranı nedir .. Bunların hepsi bugün bir muamma .. Neden ? "Çünkü öyle istediler"...
Kitabı alıp okuduğunuzda sinirinizi en fazla zorlayacak olan şey işte bu vurdumduymazlık .. Olay anında oraya gönderilen itfaiyeciler olsun , sonrasında olaya müdahale için gönderilen askerler olsun , kandırılıp olay bölgesine getirilen bilim adamları olsun .. Bölgeye uzak da olsa cayır cayır öten dozimetrelerden habersiz orada yaşayan ve hiç haberdar edilmeyen halk olsun .. Bu olgu hiç değişmiyor .. Öyle dramlar okuyacaksınız ki , Kemalettin Tuğcu yattığı yerden kalkar da af diler ; ben ne hakla bunları yazdım diyerek .. Bambaşka bir kitap bu ..
Olayda adı geçen enerji türü nükleer olduğunda %0,000001 oranındaki bir risk dahi tölere edilemez .. Olasılığa mahal verilmemelidir ...Ve hepimizin bildiği o ünlü Murphy Kanunları vardır olasılıklarla ilgili .. Hani şu "çokelleli" eppek elinizden düşerse yere mutlaka çikiletalı tarafı denk gelir diye anlatılır ortamlarda.. Şuraya yazayım bir kaç tanesini ..
"Bir şeyin ters gitme olasılığı varsa, ters gidecektir."
"Bir şeyin birkaç şekilde ters gitme olasılığı varsa, hep en kötü sonuç doğuracak şekilde ters gidecektir."
"Bir şeyin ters gidebileceği olasılıkları engelleseniz bile, anında yeni bir olasılık ortaya çıkacaktır."
"Bir şeyin olma olasılığı, isteme olasılığı ile ters orantılıdır."
"Er ya da geç olası en kötü koşullar zincirlemesi vuku bulacaktır."
Şimdi kitapta ellerinde "dozimetrelerle" dolanan ve akıl sahibi olarak addedilen yetkililere rağmen sırra kadem basan arıların ve kuşların hikayesini okumuş biri olarak Eduardo Galeano ' dan bir kısım bırakayım şuraya ..
"Bir 1986 İlkbaharı gecesi Çernobil Nükleer Santrali’nde bir patlama meydana geldi.
Sovyet Hükümeti, konuyla ilgili konuşma yasağı getirdi.
Korkunç sayıda insan ya hayatını kaybetti ya da yürüyen bombalara dönüştü, ama televizyon, radyo ve gazeteler olaydan hiç bahsetmediler. Üçüncü günün sonunda gizliliği ihlal ettiler ama bunu yaşanan radyoaktif patlamanın yeni bir Hiroşima olduğu konusunda insanları uyarmak için değil, meydana gelenin küçük bir kaza olduğu, her şeyin kontrol altında bulunduğu ve paniğe kapılacak bir durum olmadığı konusunda halkı yatıştırmak için yaptılar.
Yakınlarda ya da uzaklardaki topraklarda ve sularda yaşayan köylülerle balıkçılar çok ama çok ciddi bir durumun söz konusu olduğunu anladılar. Kötü haberi iletenler hemen uçmaya başlayıp ufukta gözden kaybolan arılar, eşekarıları ve kuşların yanı sıra yerin bir metre derinliğine kaçıp balıkçıları yemsiz, tavuklarıysa yemeksiz bırakan solucanlar oldular.
Bundan birkaç on yıl sonra Asya’nın güneydoğusunda bir Tsunami meydana geldi ve dev dalgalar çok sayıda insanı yuttu.
Trajedi kuluçka aşamasındayken ve denizin derinliklerinde, toprağın daha yeni çatırdamaya başladığı sırada filler hortumlarıyla umutsuz sızlanma sesleri çıkarttılar, ama hiç kimse anlamadı. Ardından bağlı bulundukları zincirleri kopardılar ve paniğe kapılmış bir halde ormanın içlerine doğru kaçmaya başladılar. Ayrıca flamingolar, leoparlar, kaplanlar, yaban domuzları, geyikler, mandalar, maymunlar ve yılanlar da felaketten önce oradan kaçtılar. Dalgalara yenik düşenler sadece İNSANLARLA kaplumbağalar oldular."
Bir de sıralı tam liste bırakayım şuraya ... Bugüne dek yaşanmış Nükleer felaketlerin ..
Mayak Nükleer Santrali, SSCB, 29 Eylül 1957
Windscale yangını, İngiltere, 7 Ekim 1957
Idaho Ulusal Laboratuvarı (INL) 3 Ocak 1961
Three Mile Island Nükleer Santrali, ABD, 29 Mart 1979
Çernobil Nükleer Santrali, SSCB, 26 Nisan 1986
Tomsk-7 (bugünkü adıyla Seversk), Rusya, 6 Nisan 1993
Tokaimura kazası, Japonya, 30 Eylül 1999
Mihama Nükleer Santrali, Japonya, 9 Ağustos 2004
Fukuşima Nükleer Santrali, Japonya, 11 Mart 2011
Marcoule nükleer kompleksi, Fransa, 12 Eylül 2011
EŞEKLİK İDİ DEĞİL Mİ BAKİ KALAN ?!?!
Okuyacaklarıma Ekle
© 2022 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.19.52