“Oraya vardığında, Montsouris Parkı’na git ve çakılların üstünde yürüyen kadınların ayak seslerine kulak ver. Onun ayak seslerinin orada hâlâ duyulacağından hiç kuşkum yok. Ben onları sürekli duyuyorum.”
“Işıksız, havasız, patikasız ormanlar. Belleğinin ormanları. Girilmez, boğucu. Bununla birlikte, o ormanlarda kendinden bir şeyler vardı, yitip gitmiş.”
“Kımıldamamak. Konuşmamak. Ve yaşamı duymamak. Nabzında salt acının vuruşları halinde atan yaşamı. Ve düşünmemek. Ölümü duymamak için ölü gibi durmak.“
“Yerinde yalnızca yıkım ve yara bırakmış olan savaş. Gökyüzü tuğla ve toz, sokaklar alev, duvarlar kan rengindeydi, insanların yüzleri ise alçı, pas ve sis renginde.”
“Uzaklar. Burası diye bir şey yoktu artık, ne de bugün diye. Yeri saptanamaz ve ulaşılamaz uzaklar vardı yalnızca, bir de korkudan ağzı açık kalmış yarınlar.”