Otobiyografinin son kitabı, 'Çocuk' Thomas Bernhard'ın çocukluk dönemlerinden bahsettiği, yaşadıklarını anlattığı ve bizi hikayesinin başına götürdüğü bir kitaptı.
Okul döneminde yaşadığı zorbalıklar, annesinin davranışları, öfkesi, yoksulluk hepsi bir araya gelince, Bernhard intihar etme düşüncesiyle yaşayan, karamsar, depresif bir insana dönüşmüş.
Çocukluğunda yaşadığı travmaları okurken çok üzüldüm, özellikle annesinin söylediği sözler, hakaretler bir çocuğun kaldıracağı türden şeyler değil. Kendisini her zaman değersiz hissetmesini sağlamış.
Özellikle şu cümleleri beni daha çok üzdü. "Bana hayatım boyunca, onun mutluluğunun
önündeki tek engel olduğumu hissettirdi." bir çocuğun bunları söyleyebilmesi bile çok üzücü.
Thomas Bernhard'la ilgili yazılar okurken en çok duyduğum cümle; biyografisini okuduktan sonra dilinin neden bu kadar karamsar olduğunu anlayabileceğimiz olduğu yazıyordu. Geçirdiği kötü çocukluk döneminin etkilerini hissettiriyor.
Savaş dönemi, kötü koşullar ve geçirdiği hastalıklar hepsi bir araya gelince sert üslubu daha anlaşılır hale geliyor.
Otobiyografi olmasına rağmen gayet akıcı bir seriydi. Hayatını öğrenmek, anlamak güzel bir deneyimdi.
Sarsıntı idi.
