Bu kitabın yorumunu çok geciktirdim farkındayım. Bunun sebebi biraz da kitabı denemek istememdi. Geçen aylarda bir konser verdim ve kitapta yapılması istenen sahne başarısını artırmaya yönelik ipuçlarını "işe yarayacak/yaramayacak" diye tahmin ederek değil de bizzat yerinde, sahnede denemek istedim.
Sahneye çıkmadan önce inanılmaz heyecanlanan ama sahneye adım attıktan sonra gram heyecanı kalmayan birisiyim ben. Sahnede heyecanım kalmazdı kalmamasına ama keman çalarken (ya da başka bir enstrüman çalarken, ya da şarkı söylerken) zihnimde uçuşan kelimeleri kontrol edemezdim. "Şimdi bir şey olacak, şu an herkes bana bakıyor, acaba nasıl görünüyorum, burası çok zor, şu amca beğenmemiş gibi bakıyor, yapamıyorum, olmadı" gibi birçok şey söylerdim kendime. Bu kitabın -nasıl yaptığını bilmiyorum ama- sahne başarısını artırmış olması kaçınılmaz bir gerçek. Seneler sonra kafamın içinde dönüp duran sesleri kitabı dinleyerek susturabildim. Bu yüzden Green ve Gallwey, size minnettarım.
Sürekli konser vs. dediğime bakmayın. Bu kitap sahne başarısı için, yani sahnede konuşma yapsanız, oyun sergileseniz dahi önünde olduğunuz seyirci aynı seyirci. Kaldı ki bu kitap ilk olarak tenis üzerine yazılmış. Bir müzisyen bu kitabı okumaya kalktığında ise verilen ipuçlarının sadece teniste değil, sahnede de işe yaradığını fark etmiş. Bunun sonucunda müzisyen, kitabın yazarıyla iletişime geçerek tenisin içsel oyunlarını müziğin içsel oyunlarına dönüştürmüşler. Yani verilen tavsiyeleri sadece konserlere, sahneye ve müziğe değil, sosyal hayatınıza dahi uygulayabilirsiniz.
Bize kalan sadece hissetmek!
