Köhnə məzarlıqda köhnəlməyən bir hüzn vardı.
Dünyanın "dünən-bu gün" nizamını düşündüm. Onlar vardı bu dünyada, biz yoxduq... İndi də biz varıq, onlar yoxdu...
O ki deyilləre ölənlə ölünmür, boş söhbəti....hər ölənlə bir yanımız ölür. Öncə nənə, babamızı itiririk- nəvə olaraq ölürük, daha kimsənin nəvəsi olmuruq. Sonra ata, anamızı itirəndə övlad olaraq ölürük, dost itirəndə dost olaraq, sevgili itirəndə sevgili olaraq ölürük...yaşadığımız hər yeni gündə əslində dünənimizi- dünənki bizi öldürürük...xəyallarımızı, ümidlərimizi itirəndə yaşanması mümkün sabahımızı öldürürük....və nəhayət düşüncəmizi itirəndə təmiz ölürük...və bizi xatırlayan son insan öləndə yox oluruq.
Atəşi su ilə yandıranların hekayəsi...
Bu, atəşlə suyun, varlıqla yoxluğun, əzəli iki düşmənin hekayəsidir. Bu, atəşlə suyun eyni zamanda sevənlərin, ürəyinə atəş salanların, bir gün batımında Günəşlə birgə batanların hekayəsidir.
Elə bil bir ümidəm
Qəlbinin səsində...
Döyündükcə ürəyin
Xatırla məni öz nəfəsində...
Ya da buludlardan süzülən
Bir son bahar günəşi…
Toxunan saçlarına…
Xatırla məni,
Canavar Ovu---Yazarın qələmindən oxuduğum ilk kitab oldu. Davamı olacağına isə əminəm.
Fikirlərimə kənd həyatının təsviri ilə başlamaq istəyirəm. Müasir dövrdə insanların böyük şəhərlərə axın etməsi, kəndlərin insansız qalması (Urbanizasiya) aktual bir məsələyə çevirmişdir.
Kitabda isə kənd həyatının təsviri o qədər geniş və ürək açan şəkildə verilmişdir ki , "Kaş bir günlük orda yaşayardım" dediyim məqamlar oldu. Ən sevdiyim amil isə kənd camaatının bir birinə qarşı münasibəti idi. Xeyrə, şərə bütün qonşuların yığışıb əl yetirməsi, ailə dəyərlərinin ön planda olması çox gözəl idi. İndiki dövrdə belə əlaqələr zəifləməyə doğru gedir desəm yanılmış olmaram.
Və sonda qeyd etmək istəyirəm ki , ilk dəfə idi kitab oxuyanda hansısa bir obraza qarşı nifrətim yaranmadı. Çünki kitabda olan bütün obrazlar sanki xüsusilə işlənib hazırlanıb. İçlərində pislik , kin , paxıllıq kimi mənfi xüsusiyyətlər yoxdur.
Bu arada Cahnagir obrazı favorim oldu. Əsl Azərbaycan oğullarının nümunəsi idi.
Tural Sahab sizə yazıçılıq fəaliyyətinizdə müvəffəqiyyətlər diləyirəm.
Əsərin qəhrəmanı Ləmandır. Həyatın sınaqlarından
hər zaman qələbə ilə çıxan Ləman gözlənilmədən ağır,
sağalmaz dərdə – xərçəngə mübtəla olur. Həmişə onu çox
sevən əri Bəxtiyarın birdən-birə üzü dönür və onu xəstə
halında tək qoyur. Ləmanın iztirabı birə yüz artır, ərinin bu
dönüklüyünə dözə bilmir, ölmək istəyir. Yaşadığı şəhərlə
sonuncu dəfə vidalaşmaq üçün evdən çıxır. Bu zaman
Fərhadla rastlaşır. Fərhadın yüksək insani keyfiyyətləri onu
yenidən həyata bağlayır: «Onu gördükdən sonra ölmək
fikrini unutdum. Qərar vermişdim, nə olursa-olsun,
savaşacaqdım sonuna qədər: – həm xəstəliklə, həm də
ailəmin dağılması nəticəsində ruhumda açılan yaralarla.
Ölüm Fərhadın gözlərindən daha gözəl deyildi…».
Yazıçı Fərhad obrazı ilə sübut etməyə çalışır ki, bəli,
insanlıq hələ ölməyib, diridir, yaşayır. Ali, müqəddəs hisslər
var və olacaq. Fərhadın saflığı, müqəddəs hissləri sayəsində
Ləman ölümlə çarpışır və bütün duyduqlarını qələmə alaraq
bir roman yazır.
Bir romanı ile vida edirem Tural ))
Dusunurem ki vaxt gelecek Azərbaycan ədəbiyyatına öz möhürünü vurmuş yazicilardan biri olaraq ozun olaraq oz yolunu müəyyənlesdireceksen. Hem mövzu rəngarəngliyi, həm də bədii təsvir vasitələrinin mükəmməlliyi baxımından zengin qeleme sahibsen Tural deyerlendir zehmet olsa da )Eserlerinde yaratdigin obrazlar, sadelik,semimiyyet,insanliq...
gunumuz edebiyyatimizda hesretini cektigimiz seylerdi.
Bu gun her uc adamnan dordu yazir,coxunun adi danisiq qabiliyyeti de yoxdu hec) sende ise ele deyil)Yasa Yarat Tural,Ugurlaarrr...
Seninde dediyin kimi Kutle maariflenmek evezine hele ki vaxt oldurmeyi secib)
P.s. Butun romanlarini bitirdim) hamisi 10uzerinden 10puan)