Elmayla armutun bilinçli olarak birbirine karıştırıldığı bir kitap. Yazarın, 18 Nisan 2007 yılında hunharca işlenen Malatya'daki Zirve Yayınevi katliamından yola çıkarak, misyonerliği sevimli göstermeye gayret edip, öldürülen üç genç insan üzerinden, kendi inancını okurun bilinçaltına yerleştirip ısrarlı bir şekilde kendini yinelemesi ve bol bol İncil ve Hıristiyanlık reklamı yapması göze batıyor ister istemez. Oysa ben bu kitapta üç masum insanın katledilmesine olanak sağlayan, göz yuman ve bu vahşeti onaylayan sistemin bir eleştirisini okumayı beklerdim.
Ülkemizde ve dünyada hangi inançtan olursa olsun dini faşizmin zirve yaptığı bir dönemde, insanların en hassas noktalarına dokunarak hem ötekileştiren hem de etiketleyerek hedef gösteren olgunun kırılarak, Atatürk'ün belirttiği gibi "Fikri hür, vicdanı hür" nesiller yetiştiği takdirde ne misyonerlik, ne şeriatçılık, ne siyonizm, ne de saçma sapan ideolojiler adına cinayetler işlenmeyecek ve ırkı, rengi, dini, dili ne olursa olsun tüm dünya halkları kardeşçe yaşayacaktır.
Demagoji boyutu o kadar ileride ki, meşhur Battal Gazi'nin İntikamı filminde Hıristiyanların korkunç birer canavar gibi gösterilerek, katillerin bilinçaltında travma yaşayıp bu cinayetleri işlemiş olabileceği gibi garip bir imada bile bulunabiliyor yazar.
Kısacası, elim bir olayı referans alarak dini propaganda yapan bir kitap diyebilirim Kanlı Eller, Beyaz Kaftanlar için.
