Üstüngel Arı Posts
You can find Üstüngel Arı books, Üstüngel Arı quotes and quotes, Üstüngel Arı authors, Üstüngel Arı reviews and reviews on 1000Kitap.
"Sonunda çalışmamak için tüm hayatlarını çalışarak geçiriyordu insanlar ve bu insanın aklına gelen en kötü fikirlerdendi. Ölmemek için yaşamaya benziyordu adeta -ki bu, mümkün bile değildi. Emekli olmak için çalışıyorlardı. Kendilerini içine tıkabilecekleri bir eve sahip olmak ve o evi çocuklarına bırakmak için çalışıyorlardı. Daha iyi arabalar kullanmak, daha iyi kahveler içmek için çalışıyorlardı. Ölüm bir unutma haliyse eğer, yaptıkları her şeyi unutmak için çalışıyorlardı aslında. Dünya üzerinde geçirecekleri sınırlı sayıda günü, daha iyi günler yaşamak için harcıyorlardı. Oysa daha iyi bir yaşam yoktu. Daha iyi günler yoktu -hiç olmamıştı ki. Ve bana kalırsa hayat denilen çaba -ya da akış- kumsallarda kumdan kaleler yapmaya benziyordu bir yanıyla. Herkes farklı alet edevata sahipti ve bu aslında 'aynı sahilde olsalar da' herkesin farklı kuma sahip olduğunun göstergesiydi. Herkes elindeki alete göre şekillendirirdi kumu. Kimileri birilerinden yardım alarak yapmaya çalışırdı kalelerini örneğin, kimileriyse yalnız başına yapmak zorundaydı. Kimileri büyük kaleler kurarlardı kendilerine. En ince ayrıntısına kadar işlerler ve belki de Panteon'la bile kıyaslanabilecek titizlik ve güzellikte yapılar ortaya çıkartırlardı. Kimilerininse elinde tek bir kova vardı sadece. Onlar, kovayı kumla doldurur, içine biraz su ekler ve standart bir kumdan kale yapardı... Yaşamak da tam olarak bu anlamıyla kumdan kaleler yapmak ve gitme zamanı geldiğinde 'her ne inşa etmiş olursan ol' üzerine basıp uzaklaşmaktan ibaretti. Birkaç dalga kıyıya vurur ve ne inşa etmiş olursan ol geriye hiçbir şey kalmazdı."
Sayfa 55 - EsenKitapKitabı okudu
" 'Beni yaşamak öldürüyor' derken ne de güzel anlatmıştı Simone de Beauvoir. Hepimizi öldürüyordu yaşamak, sadece birçoğumuz bunun farkında değildik. Farkında olanlar içindeki cesaretliler, kendilerine steril intiharlar hediye ediyordu. Cesaretsizlerse söyleniyordu son nefeslerine kadar, yaşamın boktanlığı ve sonunda hiçbir şey elde edemeyecekleri üzerine. Edebiyatçı oluyordu genelde cesur olmayanlar, heykeltıraş oluyordu, ressam ya da şair..."
Sayfa 55 - EsenKitapKitabı okudu
"Barışla ya da düzenle geçen yıllarda, çatışmanın ve kaosun olmadığı dönemlerde insan, insan olmanın gerçek sınırlarını göremez. Ne zaman ki savaş başlar, kavga başlar, işte o zaman görürsün neymiş insan. Nasıl da vahşiymiş, o zaman görürsün ancak. O dönemler de bir bakıma insanın kendi doğasını anladığı ve farkına vardığı bir dönemdi bana kalırsa. İnsan vahşi bir canlıdır ve vahşiliğini hayvanlarınkinden ayıran temel özelliklerinden biri de işkence etmekten aldığı hazdır."
Sayfa 45 - EsenKitapKitabı okudu
"Çünkü bir kez ölmeyi becerebilen birinin tekrar ölmesi mümkün değildi ve insan ancak bir kez ölerek ölümsüzlüğe ulaşabilirdi."
Sayfa 43 - EsenKitapKitabı okudu
"Öğreniyordu hayatı -yaşayarak. Ve yaşayarak öğrenmek, öğrenmelerin en akılda kalıcı olanıydı."
Sayfa 36 - EsenKitapKitabı okudu
"Her defasında yavru bir kuzgun gibi aynı köşede tek başına oturur ve bir şeyleri beklerdi sanki. Ölüm değildi beklediği. Mutluluk değildi. Başka bir şey bekliyordu Cem. Bir şey bekleyip beklemediğini bile bilmiyor bile olabilirdi ama yine de bekliyordu. Çünkü hepimiz gibi o da çok iyi biliyordu; yeteri kadar beklersek, mutlaka bir şey gelirdi -beklenen şey olmasa bile."
Sayfa 21 - EsenKitapKitabı okudu