Bir kimse, ayrılığı ve sevilen kişiden yoksun olmayı göğüslemeyi başardığında, bunları olgunlukla karşıladığında, sevilen kişiyi özgür bıraktığını sanır ancak asıl özgür bıraktığı, bunun farkında olmasa da kendisidir. Kim taşıyor böylesi bir olgunluğun ağırlığını omuzlarında? Bir başkasına bu yaşamı zindan etmek varken, içte taşınan öfkeye bir kurban sunmak varken, kim böylesi bir olgunluğu sergilemeye kalkışır?