"
Muhtemelen ilacı bırakmalıyım ama ne anlamı var ki? Her şey eski haline döner. Oysa şu an tepinen, kükreyen ve herkesi mutsuz eden bir canavar olmak yerine neredeyse görünmezim.
Belki ilacı almaya devam edersem yakında tamamen ortadan kaybolurum.
Her daim mükemmel bir kontrollü olmaya çalışmanın getirdiği sorun işte buydu: Tüm öfkemi içimde öyle sıkı bastırıyordum ki içimde zehire dönüşüyor ve sızdığında dokunduğu herkesi yakıyordu.
Bir yalanla bir gerçeğin, aynı artı ile eksi gibi birbirini götürdüğünden çok emindim. Bu, birbirini pohpohlayan yetişkinlerin matematiğiydi ve onda da aritmetikte olduğum kadar iyiydim.