Zihinlerimizdeki ‘aile’ algısını darmadağın eden, çok sert, çok can acıtan ve tetikleyen türden bir kitap.
Özellikle çocukken aile bireyleri tarafından istismar edilmiş kişileri ciddi travmatize edebilir, sarsabilir.
Kitabın otobiyografik özellikler taşıdığını bilmek, bu hikâyelerin gerçekte, dünyanın her yerinde ve toplumumuzda da yaşanıyor olduğu gerçeğiyle yüzleşmek okuma süresince ve sonrasında tokat gibi çarpıyor yüzümüze.
Anlatımı açık ve bir o kadar gerçekçi olan bu romanda kriz anlarında, yüzleşme zamanlarında karakterin zihninden geçen cümlelerin çeşitli versiyonlarıyla tekrar edilmesi inanılmaz etkileyici olmuş. O histerik hâl okura nüfuz ediyor bu sayede.
Peki ya aile birliği içinde olmak, iyi niyet sebebiyle de olsa sömürülmeye razı olduğumuz anlamına mı gelmeli? Hayır elbette.
Ve sanki bu metinle yazar her birimize şöyle diyor: Susma, istemediğin hiçbir oluşumun içinde olmak zorunda değilsin. İçine çekilmek istediğin şeye karşı direngen olmak güç elbette.Zaman zaman pes etmek, bırakmak isteyeceksin iplerini ve bazen bırakacaksın da. Fakat tekrar ipleri eline alacaksın. Yeter ki içinde sahip olduğun gücü fark et, bil. Ve şunu unutma, hiçbir koşulda yalnız değilsin. İnsan olmak bazen tam da böyle bir şey.
Deniz Yüce Başarır da çok övünce muhtemelen beğeneceğimden emin olarak sipariş vermiştim. Bu iki kadının okurluğuna bir kez daha güven tazeledim. Bir kez daha anladım ki bu iki insan sevdiyse kitabı muhtemelen ben
