Sonra, birdenbire, bu ziyaretierin ancak bir birine çok candan ve içten bağlı ve birbirini çok iyi anlayan insanlara mutluluk getirdiğini anladı. Ani ile birbirlerine dedikleri gibi . . . Böyle bir beraberlik yoksa, herşey boşunaydı, gözyaşları, çekilen azaplar yok yereydi.
Andrey, büyük ve sağlam zekasına karşın, insanlar hakkında yargıya varirken yanılıyordu. Karakterleri çözümlernek zahmetine girmezdi. Bütün insanlar onun gözünde birdi, hepsini bir kefeye koyardı, ayırım yapmazdı. Oysaki, bir karakterin çekirdeğinde bir başka karakterin çekirdeği gizlidir. Bu daha küçük fakat daha sağlam bir çekirdektir ve gerçek karakter de budur.
Burada, sağlıklı düşünmek gerekli, diyordu. Ne olursa olsun öleceğiz değil mi? Başka bir çözüm var mı? Yok, öleceğiz. Ama, bu ölüm budalaca mı olmalı, yoksa tersine büyük bir amaca mı hizmet etmeli?
Keyfi bir yönetimin hüküm sürdüğü bir ülkede, ne halk içinde çalışmak, ne de herhangibir sınıf çıkarını savunmak olasıdır. Geriye bir tek şey kalıyor: Pisi pisine ölmek!