Hakkında
Yusif Səmədoğlu 1935-ci il dekabrın 25-də Bakı şəhərində anadan olmuşdur. Moskvada Yazıçılar İttifaqı nəzdində olan M.Qorki adına Ədəbiyyat institutuna daxil olmuşdur (1953). Həmin İnstitutun IV kursundan ADU-nun filologiya fakültəsinin beşinci kursuna dəyişilmişdir (1957-1958). “Azərbaycan ” jurnalı redaksiyasında ədəbi işçi, nəsr şöbəsinin müdiri (1960-1965), C.Cabbarlı adına “Azərbaycanfilm” kinostudiyasında kinostudiyanın ssenari redaksiya heyətinin üzvü (1965-1969), baş redaktoru, “Azərbaycanfilm” kinostudiyasının direktor müavini (1969-1976), “Ulduz jurnalının baş redaktoru (1976-1987), “Azərbaycan” jurnalının baş redaktoru (1987-ci ildən) vəzifələrində işləmişdir. Azərbaycan Yazıçılar Birliyi katibliyi heyətinə (nəsr üzrə katib) seçilmişdir (1991).
“220 saylı otaq” (1960), “Qalaktika” (1973), “Qətl günü” (1987) kitablarının müəllifi olmuşdur.1998-ci il avqustun 17-də vəfat etmişdir.
Tam adı:
Vəkilov Yusif Səməd oğlu
Unvan:
Azeri Yazar
Doğum:
Bakü, Azerbaycan, 25 Aralık 1935
Ölüm:
17 Ağustos 1998
Okurlar
11 okur beğendi.
111 okur okudu.
5 okur okuyor.
26 okur okuyacak.
5 okur yarım bıraktı.
Sözler ve Alıntılar
Herden ona ele gelirdi ki,Tanrinin gozleri gorur,ureyi duyur,amma qulaqlari eşitmir.Çunki qulaği eşitseydi dunya milyon-milyon belalardan canini qurtarardi
Tək mən deyiləm yuxulara inanan. Yəqin əksəriyyət inanır, amma söhbətdə-filanda özlərini elə göstərirlər ki, guya inanmırlar: yəni nə yuxu, nə röya - hamısı aydınca izah olunası məsələlərdir... Amma mən boynuma alıram ki, yuxulara əvvəllər də inanmırdım, indi də inanmıram, - hərçənd, etiraf etməliyəm, əvvəllər daha çox inanırdım - çünki əvvəllər ümidlərim də çox idi. Ümidlə yuxu isə Siam əkizləridir - biri öləndə o biri də yaşamır.
Düz deyirlər ki, ən böyük təsəlli vaxtdır. Bəhramın ölümündən keçən beş ildə bütün qohum-əqrəbanın yarası sağalmış, dərdi-qəmi azalmışdı. Əri öləndən düz bir il sonra hətta Rüxsara da yas paltarını çıxarıb sandığa qoymuşdu. Beş ildə o, yalnız bir il ah-vay eləmişdi. Bəhramın yatdığı çarpayını qucaqlayıb ağlamış, ərinin yastığını iyləmişdi. Yalnız bircə il! Gülsabah arvadın dərdi ilbəil sanki daha da artırdı. Görünür "unutmaq", "yaddan çıxartmaq" kimi sözlər analara aid deyil.
Başını qaldır, göyə bax, dünya gözlərində gözəlləşsin.
Elçin atasını görməmişdi. O, beşikdə ikən atası ölmüşdü. Lakin “ölüm” məfhumunu, "yatmaq", yaxud "gəzmək" kimi adi məfhumlardan ayıra bilmirdi. Onun kimi hələ məktəbə getməyən yaşıdları atasını soruşanda Elçin adicə bir şeydən danışan təkin: - Atam ölüb, ruhu da göydədir, - deyirdi.
İletiler
Adamları bir-birinə bağlayan dərddir.
Yusif Səmədoğlu
Adamları bir-birinə bağlayan dərddir.
Yusif Səmədoğlu
Yorumlar ve İncelemeler
