Ziyaüddin Serdar 1980’li yılların ikinci yarısında daha çok Inquiry dergisi vesilesiyle tanıdığım bir yazardı. Bu yüzden otobiyografisini, haberdar olur olmaz, okudum. Ziyaüddin Serdar’ın hareketli entelektüel hayatı Şeyh Nazım, Abdülkadir es-Sufi, İsmail Raci Faruki, Ekmeleddin İhsanoğlu, Enver İbrahim ile kesişmiş, yazar Malik bin Nebi, Mevdudi, Malcolm X, Burhaneddin Rabbani, Gulbettin Hikmetyar, Ahmet Şah Mesut, Ziya ül Hak, hatta Usame bin Ladin ile tanışmış. Serdar yaklaşık otuz yıllık dönemde İslam coğrafyasındaki fikri akımları (bazen birinci elden olmak üzere) derinlemesine anlatıyor. Anlatımı bıraktığı noktada günümüz müslümanlarından maalesef ümidini kestiği ise açık. Müslümanların yaklaşımlarının daha yumuşak, şiddetten uzak, sanata ve insanı insan yapan değerlere açık olması gerektiğini güzelce anlatıyor. Peki bunları bu kitapta ve sayısı elli civarında olan diğer kitaplarında anlatmış olmasının faydası olmuş mu? Maalesef hayır. Kitap on yedi yıl öncede kalmış ama bu yıllardaki gidişat da gerek müslümanlar gerekse tüm insanlık için ne yazık ki, iyiye doğru değil. Kitabı bu hislerle ve bir gün bir müslüman entelektüelin çok daha güzel şeylerden bahsedeceği bir otobiyografi yazacağı ümidiyle okudum.
