Mustafa Buber
@yazar42
Zorlama! Ya kalbin kırılır,ya hevesin.
Psikolojik Manevi Danışman (Eğitimci)
2 okur puanı
Aralık 2024 tarihinde katıldı
Konular
Yazılarımı ya da şiirleri mi neden izinsiz paylaşıyorsunuz?Yahu tamam paylaşın, ama bari insan bir izin alır kardeşim….Ana sayfa da kendi yazımın,bir başkasının isminin altında ya da sayfasında gördüğümde ister istemez üzülüyorum.Lütfen emeğe biraz saygı gösterin.Paylaşmak isteyen en azından bir izin alsın.
Ben sana yazarken içimi koydum satırlara,
Her harf bir sitem,her kelime bir yara.
“Seni seviyorum”demek zor olmadı bana,
Ama sen…sustun hep,duvar gibi yana yana.
Ben yandım içimde bin şiire dönerken,
Sen beni okudun,bir romanın içinden.
Sanki ben bir karakter,bir düş,bir masaldım,
Oysa gerçek bendim,en derin yerinden.
Dilim susmazken aşkı anlatmaya,
Senin kalemin hep kaçtı söze,niyaza.
Bir“seviyorum”demedin açık açık bana,
Gizledin duygunu,sakladın karanlığa.
Ben sana cesaretle geldim,yüreğimle,
Sen beni seyrettin uzaktan,gizlice.
Ama bil ki;sevda susarak yaşanmaz,
Aşk,adını bulunca güzelleşir cümle cümle.
Şimdi ne yazarsan yaz,kalbim okur önce,
Çünkü ben her satırda seni bekledim sessizce.
Ve sen…hala bir “seviyorum” demeye
Kalemin varmazken,ben yüreğimle haykırdım gizlice.
Bazen güçlü görünmek,mecbur kalmanın bir yansıması değil mi?
Ama inan,senin sustuğun yerde ben seni duyuyorum.
Kalbinin kıyısında sakladığın o haykırışlar, gecenin sessizliğinde bile bana ulaşıyor.
Susmak… belki de en çok sevdiklerine kıyamamaktır.
Ve “nasip” demek… bazen kaderin değil, kalbin kanamasını sineye çekmektir.
Sen yüreğinle yanarken ben gözlerinden akan sessizliğe tutunuyorum.
Çünkü seni sadece sözlerinle değil, suskunluğun da bile seviyorum.
Ve bil ki; bazen en güzel cümle,göz göze susabilmektir…
Bir zamanlar gülüyordun…
Öyle içten,öyle sahici…
Gamzen çıkardı,
Ve dünya biraz daha güzel olurdu sen güldüğünde.
Ben o gülüşte kendimi unutur,
Hayatı hatırlardım.
Kahven elinde,sigaran usul usul tüterken