İtfaiyenin görevi, kitap gizlediği ihbar edilen evleri yakmaktır. Montag işine bağlı biridir; ancak bir görevde bütün hayatı değişir. İhbar üzerine bir adının evini basarlar. Montag kütüphaneyi devirip yakmaya hazırlanırken bir kitap, kanat çırparak ellerine iner. Titreyen belli belirsiz ışıkta ak bir sayfa tüy gibi açılır. Montag o telaş içinde tek bir satır okuyabilir: “Öğle sonu güneşinde zaman uykuya dalmıştı”. Bu satır, kızgın çelikle dağlanmış gibi yanar beyninde… Kitabı korkuyla göğsüne saklar. Ev sahibi kadın, kitaplarıyla birlikte yanmayı tercih eder ve gazyağına kibriti kendi çalar. Evine dönen Montag olayı karısına şöyle anlatır: “Bu kadının evle birlikte yanmayı göze alması için bu kitaplarda bir şey olmalı; bizim hayal edemediğimiz bir şey…” Montag, bütün gece aklında o yangını söndürmeye çalışır.
* * *
Sonra montagın yangından kaçırdığı kitabı okuduğunu gören eşi ihbar eder “kitap okuyan” Montag’ı… O da kaçar ve bir direniş örgütüne katılır. Örgüt, ormandaki ırmağın kıyısında eski bir demiryolu istasyonunda gizlenmektedir. Yazarlar, bilginler, kitapların yok edilmesine karşı direnişe geçmişlerdir. Buldukları yöntem muhteşemdir. Her bir örgüt üyesi, insanlık tarihinin önemli bir eserini ezberler. Örgüt, hangi kitabın kimin hafızasında olduğunu bilir ve baskı dönemi bitinceye kadar unutulmaması için bu “kitap – adamları korur. Her adam bir kitaptır artık; her kitap bir adamdadır. Baskının en yoğunlaştığı dönemde bile insanoğlunun direniş gücü, yazının mirasını korumaya yeter.
Çok güzel bir hafta sonu geçirdim ve yazmazsam olmaz düşüncesiyle sizlerle de paylaşmak istedim. Geçen hafta ki herkesi Zeynep Atamer Hanım’a benzetmeler, sokakta karşılaştığımız herhangi birilerini acaba bu 1000kitaptan mıdır sorgulamalı yazışmalar üzerine, Sabiha Gökçen Havalimanı’nda kitap bakarken, arkamdan bir ses, “Zeynep, sence bu nasıl” diye. Aniden hızla arkama döndüm, acaba olabilir mi diyorum kendi kendime. Ayy çok komikti, bekliyorum belki bir şey söylerler diye. Yahu bu 1000kitap nasıl da güldürüveriyor insanın yüzünü böyle.
Diyarbakır’da evlerine konuk olduğumuz yakınlarımızın mini kütüphanesi önünde, Zübeyde ablamın kitap ve yazarlar hakkında verdiği bilgiler eşliğinde, okunacak kitap listesi çıkarırken buldum kendimi. Güzel bir okuma sohbeti üzerine, yarın sizi öyle bir yere götüreceğiz ki, bayılacaksınız, biz hep gidiyoruz dediler. İlk durağımız Hasan Paşa Hanı – Ensar Kitabevi. Allahım, o ne muhteşem bir yerdir. Buram buram tarih ve kitap kokuları arasında, tazecik çayınızı yudumlarken, kitabınızı okuyabilir, sohbet edebilirsiniz. Mümkün olsa fotoğraf eklerdim buraya, yolunuz düşerse mutlaka uğrayın ya da açın bir resimlerine bakın internetten.
Bir adam, ablasının kitaplarını kıskanıp, biz de evimize çok güzel bir kitaplık yaptıralım, şu şu kitapları alalım hayali kuruyorsa, o ne güzel bir adamdır, o ne güzel bir hayattır. Başka bir şehre gidip sadece kitaplarla dönenlerdeniz biz.
Sahip olduğum mesleğe aşık biriyim. Ve bunu son nefesini sınıfında vermeye razı olan öğretmenimden aldım. 10 yaşında buyana soluksuz bir şekilde kitap okuyorum. Dünya klasiklerinin bir çoğunu 15 yaşını doldurmadan önce okumuştum hatta içmiştim diyebilirim. Gerek öğretmenime, gerek tüm hayatım olan kitaplara gerekse yaptığım yorumlardan
Hapı Yutmak;
Sultan Murat'ın kahve, müskirat (sarhoş edici maddeler) ve mükeyyifatı (keyif verici maddeler) yasakladığı dönemde saray casuslarından biri, belki de kıskançlık sebebiyle, hekimbaşı Emir Çelebi'nin yasakları çiğnediği ve afyon kullandığına dair bir ihbarda bulunur. Hünkâr, Emir Çelebi'yi aslen çok sevmekte ve itibar etmekte, hatta
... bilindiği üzere ozanlar bildikleri konu üzerine değil, bilmedikleri konu üzerine yazarlar ve bunun nedenini bilmemekle birlikte, bilmek için yanıp tutuşurlar.
