- Öyle ya da böyle birinin bana böyle sevgiyle bakması, dokunması, değer vermesi, benim için çok yeni bir şeydi.
- Birinin ona değer vermesi. Sanırım kelime bu. Ama gerisi hiç yok zihninde. Kendini hâlâ çok değersiz görüyor. Kader motifi dediğimiz yazılım zihnine en çok bunu yazmış: “Sen değersiz bir çöp kızsın”. Böyle olunca da yeni tanıdıgı biri kolayca nasıl da teslim ediyor kendini….
Kitapyurdu Doğrudan Yayıncılık'ın nazı bitip birinci roman çıkana kadar ikinci çok dolgun oluyor. İkinciyi KDY'ye vermeyeceğim birinci de kendilerinden soğuttular. İkincide de inşallah gömü bulurum yada böbreğimi satın alabilecek bir zengin bulurum. Ortada ki defter aynı bir not aldığım diğerlerinden biri ikinci romanın bir kısmı ikincisi de devamı. Telefonda yazmıyorum yazılım sapıtıyor, bileklerim tutuluyor. Gerçi böyle de elim ağrıyor. Ne yapayım bu çürük toplumda konuşacak insan mı var?
Türk Kızı, yazılım oku.
Bill Gates i tokatlayacak, Google a diz çöktürecek güç sende
Son
Yaşamına geri dönüp bakarak “Çok şanslıydım” demek azımsanmayacak bir alçakgönüllülük olurdu. Ayrıca şanslıydı da. 1968’de Lakeside Academy’deki Anneler Kulübü ona bir bilgisayar satın almıştı. Bir hokey oyuncusunun, Bill Joy’un, Robert Oppenheimer’ın ya da çizginin dışındaki bir diğer kişinin yüksek makamından aşağı bakıp dürüstçe “Bütün bunları ben kendim başardım” demesi olanaksızdır. Süperstar avukatlar, matematiğin harika çocukları ve yazılım girişimcileri ilk bakışta sıradan deneyimlerin dışında görünüyor. Oysa öyle değil. Onlar tarihin ve toplumun, fırsatın ve mirasın eseri. Başarıları sıradışı ya da gizemli değil. Kimi hak edilmiş, kimi hak edilmemiş, kimi kazanılmış, kimi sadece şansla gelmiş –ancak hepsi de o kişiyi o kişi yapan– avantajlardan ve miraslardan örülü bir ağın ürünü. Çizginin dışındaki sonuçta hiç de çizginin dışında değil.
