Çok üzgünüm gerçekten şu an hissettiğim şey safi hüzün .
On dört yaşında bir genç kız , iki yıldır yazdığı günlüğüne son kez yazıyor , son kez olduğunu bilmeden ve kitap birden bire oracıkta sonlanıyor . Peki sonrası ? Sonrasını editörün ağzından dinliyoruz . Çünkü o günden sonra Anne ve onunla birlikte saklanan sekiz kişi bir baskın ile saklandıkları ‘Arka Ev’ den alınıp ölüm kamplarına gönderiliyor. Çok değil bir yıl sonra da yaşamını yitiriyor Anne henüz on beş yaşında iken .
Yaşamaya devam edebilseydi çok büyük bir yazar olacaktı hiç şüphesiz . O yaşında öyle bir yazın yeteneği, idrakı , gözlemi , olgunluğu . En çok üzüldüğüm de yaşama sevinci . Ahh o sevinci hiç kaybetmiyor hiç , en umutsuz anında bile .
Ülkeler , milletler , sınırlar , mezhepler ne garip kavramlar değil mi? Hiçbiri doğal değil , hepsi sonradan öğrendiğimiz , kimimizin benimsediği , kimimizin ihtiyaç duyduğu , kimimizin reddettiği, bazılarımızın ise sıkı sıkı tutunduğu kavramlar . Her türlüsüne tamam , her türlüsü kabulüm de tek bir insana bile bunlar üzerinden zarar vermek niye ?
Asla anlayamıyorum, anlayamayacağım . Neden yani ?
Ahh Anne öyle üzgünüm ki . Senin için Margot için , Peter için , yaşamını yitirmiş sayısını bilmediğim tüm insanlar için ..
Amsterdam’ a kadar gidip ‘Arka Ev’ ini ziyaret edemediğim için de çok üzgünüm. Bir şansım daha olur ve yeniden gidebilirsem Amsterdam’ da bu defa ilk ziyaret edeceğim yer Arka Ev olacak .
Bizi affet Anne
Jack London ın betimlemeriyle hayat mücadelesine dahil olursunuz ve yazın plajda bile okusanız üşürsünüz.
"Zaten hayat mücadelesi veren herkes üşür."
